Babam, ilk sende gördüm, ben mertliği.
Gördüm, adamlığı ve erkekliği.
Sakinliği ve bazen de sertliği.
Oy baba, bırakıp ta gittin bizi.
Gölgen bile yeterdi, üstümüzde.
Sözün çınlardı, kulaklarımızda.
Sen hep içimizdesin, hüznümüzde
Ah baba, bırakıp ta gittin bizi.
Sıcak sohbetini, çok arar oldum.
Gelir misin diye, hep bakar oldum.
Ardından sadakalar, verir oldum.
Ah baba, bırakıp ta gittin bizi.
Baba bir dağ gibi, ata gibiymiş.
Yokluğu gidince, anlaşılırmış.
Ölünce insanlar, yalnızlaşırmış.
Oy baba, bırakıp da gittin bizi.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Bu dağlar, karlı dağlar.
Yardan ayrılan ağlar.
Yar yemenisin bağlar.
Bize değmesin gözler.
Bu dağlar yüce olur.
Seven sevdiğin bulur.
Kavuşursak hasretlik.
Hemencecik son bulur.
Yol ver dağlar geçeyim.
Yara çiçek seçeyim.
Onu görünce birden.
Kendimden vazgeçeyim.
Mesut YÜKSEL
Mesut YÜKSEL
Bir bahar rüzgarıydın, geldin ve geçtin.
Kanatacak insanlardan, beni seçtin.
Kaderim yaşatacakmış, bunu bana.
Yalancı sevdayla, beni, yıktın geçtin.
Saçlarına papatyadan, taç yapmıştım.
İnanmıştım sevgine, hatta tapmıştım.
Kimselerin yerine, koymazken seni.
Sahte gülüşlerine, hep aldanmıştım.
Baharımı, kışa döndüren.
Sevmeyerek, beni öldüren.
Acımasız, birisi oldun.
Ne sevindiren, ne güldüren.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Yaşadın belki, gerçek yalan.
Kimmiş ki, bu dünyada kalan.
Yalnız, gözün, gördüğü değil.
Nefistir, seni senden alan.
Belki, sınırsız zevkler tattın.
Yada aklı, mizanda tarttın.
Dengeyle, yaşarsan burada.
Eksilmeden, sen yine arttın.
İyilikmiş, hep baki olan.
Bilgelikmiş, tek akil olan.
Sonsuza kadar, kim yaşamış?
Anılarmış, akılda kalan.
İsmini, hatırlayan yoksa.
Geçmemiş olursun, dünyadan.
Seni ananlar, burda çoksa.
Uyanmış olursun, bu rüyadan.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL