ADEM GÜLEÇ Gerçektende bir aşığın şiirini okumak isteyenler için.Sevgili dostum daha fazla eserini burda görmek istiyorum. 2005-04-07
Asla
Geceler zindan, gündüzlerim gece,
Yıldızlar gardiyan, düşler işkence.
Dağılmıyor zulmet, gitmiyor keder,
Bir seda azap gibi, bilmem nece.
Şimdi yalnızsın, yalnız kalacaksın,
Eller gülecek, sen ağlayacaksın,
Ömrün olacak hep kederle heder,
Âlem keyif sürecek, sen bakacaksın.
Seyhanî yalnız kalmayacak asla!
Başka gözlere bakmayacak asla!
Yolları bir gün ayırsa da kader,
Gönlü gayrıya akmayacak asla!
Âşık SEYHANÎ Şiirleri
Yazılan son 1 yorum gösteriliyor.
İçerikle ilgili 1 yorum yazılmış.
Benzer Âşık SEYHANÎ Şiirleri:
Gönül kuşum artık uçamaz oldu
Kanadını kırana lanet olsun
Kendine bir yuva açamaz oldu
Yuvasını bozana lanet olsun!
Gönlüme girdiler anlayamadım
Sevgimi çaldılar ağlayamadım
Gülümü aldılar koklayamadım
Yetim bırakanlara lanet olsun!
Bahar geldi sandım çiçek açınca
Dostu buldum sandım gülü atınca
Yandım yok oldum gülücük saçınca
Gönle tuzak kurana lanet olsun!
Seyhanî ağlar, zor güler; yâr güler
Kan akar, can gider; canansa güler
Güller solar, bülbül ölür; aşk kalır
Aşktan mahrum zalime lanet olsun!
Âşık SEYHANÎ
El ayak tutmaz, vücut yerde sürünür
Âlem acır hâle, hep zavallı görülür
Aydınlık karanlığa, karanlık aydınlığa bürünür
Ben çareyi buldum, uyanamadın İstanbul!
Dil söyler, hâl çırpınır, ses çıkmaz şaha
Gözden kan dökülür başlar eyvaha
Alın toprakta, medet eder Allah’a
Ben çareyi buldum, uyanamadın İstanbul!
Umut fakirin ekmeği, hâyâl tuzu
Yazan bozar, bozan yazar, böyle alın yazı
Hayat henüz oynamadı son kozu,
Ben çareyi buldum, uyanamadın İstanbul!
Mazlum kanser olmuş verem olmuş kime ne…
Ne ah etti kâr ne vah dedemle nineme…
Halimi havale ettim bilinmezi bilene,
Ben çareyi buldum, uyanamadın İstanbul!
Allah isterse zerreyi kürre, küreyi zerre eder
Zehri şifa eder, bertaraf olur keder
Gönlünü ferah tut, etme kendini heder
Ben çareyi buldum, uyanamadın İstanbul!
Herkesin derdi kendine yeter
Berikinin derdi öbüründen de beter
İlâhi yumruk bir gün diyecek :”Yeter!”
Ben çareyi buldum, uyanamadın İstanbul!
Âşık SEYHANÎ
Söyle bana hilâlim, neden gülmezsin bana?
Neden aydınlatmazlar önümü, o yıldızlar?
Hiç mi kıymetim yok yanınızda, söyle bana,
Neden gülerler önümden geçerken o kızlar?
Seni şahit tuttum hep, sokaklarda gezerken,
Bir de başıboş köpeklerle o baykuşları.
Kaybolduğunda birden, ben çamura düşerken
Duymadın mı ha, o isyan dolu haykırışları?
Ne yüzüme bakan var ne de elimden tutan,
Zaten kimsecikler yok çamurlu sokaklarda
Bense bir âşık; yüreği yanan, göze batan,
Ağlarım sessizce, o gülerken konaklarda.
Geldi nihayet yanıma dostlar, sarmaş dolaş
Önce iğrenen bir bakış, ardından küfürler...
Kahkahalar atarak gittiler yavaş yavaş,
Baksana hilâlim onlar ne kadar da hürler!
Seyhani'nin dostu çok; köpekler, baykuşlar..
Kadere dua okur, yalnızlıkla karanlık,
Gönül sayfamı yırtan insan beyinli kuşlar,
Uçsalar da sonsuza ufukları karanlık.
Âşık SEYHANÎ