Osmanlı sadrazamlarından biri, patlıcan yemeğine bayılırmış. Bir gün:
— Patlıcan oturtması ne de güzel olur, demiş.
Sadrazamın dalkavuğu hemen atılmış:
— Hakkınız var efendim!
— Patlıcan kebabı enfestir, enfes.
— Enfestir efendim.
— Patlıcan kızartmasını da yemeğe doyum olmaz.
— Aynı fıkirdeyim efendim.
— İmam bayıldıya bayılmamak mümkün mü?
— Ben de bayılırım efendim.
Sık sık patlıcan tükettikten sonra aradan biraz zaman geçmiş. Sadrazama patlıcandan bıkkınlık gelmiş. Başlamış aleyhinde söylenmeye:
— Şu patlıcan kızartması, insanın midesine oturuyor. İmam bayıldı da ne yağlı yemek. İnsana adeta bulantı veriyor.
— Doğru söylüyorsunuz efendim.
Her iki konuşmaya da şahit olan birisi, hayret içinde dalkavuğa yaklaşıp, "Daha geçenlerde patlıcanı göklere çıkartıyordun, şimdi neden yerden yere vuruyorsun. Olur mu böyle şey?" demiş.
Dalkavuk sakin sakin cevap vermiş:
— Olur elbette. Ben patlıcanın değil, sadrazam hazretlerinin dalkavuğuyum.
