Yaşasın 19 Mayıs Şiiri

Sen Bilirmisin ?

Sen !

Uykusuzluk nedir bilir misin?

Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı?

Gözlerini tavana dikip, düşündüğün oldu mu bütün gece?

Ve bütün bir gün, belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç?

Gelmeyince, seni aramayınca, ölesiye ağladın mı?

Sonra çekilip en kuytusuna yalnızlıkların, dev bir ağacın altında ölmeyi,

bir teselli aramayı ,ıssız parklarda, tenha sokaklarda,

deli divane yollara düşüp, yaşlanmış bir köpek gibi,

eskimiş bir gömlek gibi, atılmış hissettiğin oldu mu?

Sevmekten, günler, geceler boyunca yürümekten, yüreğin hiç yoruldu mu?

Sen ! yalnızlığın acısını bilir misin?

Unutulmak bir hançer gibi saplandı mı sırtına?

İçinde kıskançlığın zehirli çiçekleri açtımı?

Bütün gururunu çiğneyip, sevdiğinin geçtiği yollarda,

bastığı toprakları eğilip öptün mü?

Sen !

Çaresizlik nedir bilir misin?

Sen !

Yokluk nedir gördün mü?

Yanan başını duvarlara vurup,

parçalamak geldimi içinden?

Sen !

Her gün bir defa daha öldün mü?

Böyleyim diye ayıplama beni.

Bir gün kendimi sonsuzluğun koynuna bırakırım,

yaralı ve yenik bir insan gibi, darılma!

unutma ki her seven adsız bir kahramandır.

Unutma ki insan sevebildiği kadar İNSANDIR...

İsimsiz

Ayşegül

Sen Ayşegül'süzlük ne demek bilemezsin Ayşegül.
Denizini kaybetmiş balık olmayı bilemezsin,
Kanatları kırılmış kuş olmayı bilemezsin,
Kalbi atmayan insan olmayı da bilemezsin.

Sen Ayşegül'süz nasıl yaşanır bilemezsin Ayşegül.
Öldüğün halde hayatta kalmayı bilemezsin,
Sadece nefes alıp vermenin yaşamak olmadığını,
Kalbin her sıkıştığında Ayşegül'e biraz daha fazla yer açılıyor diye mutlu olmayı bilemezsin.
 
Sen Ayşegül'ü de bilemezsin Ayşegül.
Gözlerini, ellerini, gülüşünü, yürüyüşünü, kokusunu, burnunu bilemezsin.
Gözlerini kapattığında tüm dünya da gece olduğunu bilemezsin mesela;
Yada ellerini tuttuğunda dünyanın en huzurlu insanı nasıl olunur bilebilir misin? Bilemezsin Ayşegül.
Güldüğünde kutupların çölden daha sıcak olduğunu bilemezsin.
Yanında yürürken dünyanın en sert Poyraz'ı estiğini bilemezsin.
Kokusunu içine çektiğinde sanki üç akciğerin varmış gibi hissettiğini, bunca yıl aldığın oksijeni tek sefer de almayı bilemezsin.
Burnunun dünyanın en güzel burnu olduğunu, imkanım olsa koparıp cebimde taşıyacağımı bilemezsin.

Bilemezsin işte Ayşegül, sen Ayşegül'ü bilemezsin.
Kimse bilemez, kimse Ayşegül'ü bilemez, siz Ayşegül'ü bilemezsiniz.
Biliyorum sanırsınız ama bilemezsiniz.
Ayşegül'ü yalnızca ben bilirim, ben.

Çağdaş Poyraz PUTUŞ

İsimsiz

Ve Anlatayım Mı Sahiden ?

Ve Anlatayım mı sahiden?

İçindeki yokluğunu başka suretlere resmetmekteki ustalığımı...

Yüzümdeki sirayetsiz çirkinliğini...

Aheste gülüşlerin senli sırıtan yanlarını...

Belki de kimse sahip çıkmasın diyedir sevgili

Ayrılığına bile sadık kalışım...

Biliyorum...

Dönmezsin...

Zaten bende bir ömür bekleyemem ya seni...

Hani dönüşüne mümkün sebeplerin olsa...

Nefes olur yapışırdım dudaklarına...

Ve Çok yordu bu hayat beni sen yokken...

Kendime yakıştıramadım...

Kabul olmasından korktuğum dualarımla seni beklemeyi...

Sensizlik bana yakışmadı...

Haklısın...

En çok da onlar kanatıyor senli yanlarımı...

Sensiz Tebessümlere meyletmek...

Sesine hasret yaşarken...

Gözlerinde vurulup can çekişmeli bir hayatın koynunda senli adımlamak...

Senli yarınlara gün biriktirmek...

Haklısın...

Çayların da eski tadı kalmadı...

Bardakta durduğu gibi durmuyor melet...

Her dem seni hatırlatıyor...

Hatırlamak unutanlar içindir diyorum kendime...

Oysa kendimi bile hatırlamayacak kadar çok unutmuştum sende...

Mavi kent çocuklarının şarkılarında şahitlik ediyorum anlamını yitirmiş bir kentin köhne bir sokağında vurulmuş bir aşkın son nefes çığlıklarına...

Ölü bedenlere yaşıyor muamelesi yapan bir aşk dilencisinin ‘’Allah Seni Sevdiğine kavuştursun’’ cümlesinde bile bulamamak koyuyor seven adama...

Gizli numaraların tek şahidi olan telefon kulübelerinin ıslak camlarına bırakıyorum adını...

Her nefeste yalnızlık olup boğazımda düğümleniyor bu şehrin sensizlik kokan yanları...

Sen alıcısı bir eskici oluyorum bu kentte...

Cadde cadde seni topluyorum...

Ve kahrolsun Kadın...

Adına yokluğu yakıştıran dudaklar...

Seni bana hasret beni sana gurbet koyan şehirler...

İsimsiz