Kirpiler Gibi Şiiri

Kirpiler Gibi Şiiri | Yılmaz ÖRMECİ

Kirpiler Gibi

Kış çok çetin geçmişti, bütün orman soğudu
Hayvanlar çok üşüdü, kimi canından oldu.

Ayılar ine girip kış uykusuna daldı
Göçmen kuşlar soluğu sıcak ülkede aldı.

Karıncalar tüm yazı erzak için geçirdi
Kış gelmeden yuvaya girerek rahat etti.

Bazısı bir şekilde acı soğuğu yendi
Birbirine yaklaşıp ısınmayı denedi.

En talihsiz olanlar kuşkusuz kirpilerdi.
Sivri dikenlerini hepsi de çok severdi.

Düşmanlarına karşı korunurdu dikenle
Vahşi hayvanlar korkar, yaklaşamazdı bile.

İlk gece birbirine sarılıp uyudular
Birbirini ısıtıp donmaktan kurtuldular.

Ama bir sorun vardı, sabahleyin gördüler
Kimisi kan kaybından uyurken can verdiler.

Hepsi de birbirine sarılarak yatmıştı
Ama uzun dikenler birbirine batmıştı.

Bu böyle olmayacak, diye karar verdiler
Ertesi gece ayrı yatmayı denediler.

Sabah olunca bu kez bazıları donmuştu
Yaşlı, çocuk ve hasta olanları ölmüştü.

Ne yapmalı diyerek düşündüler birlikte
Ya soğuktan ya kandan her gün biri ölmekte.

Bu kez aralarına biraz mesafe koydu
Gece olunca yine hepsi yatıp uyudu.

Sabah olunca haber aldılar topluluktan
Ölen var mı diyerek kan kaybı ve soğuktan.

Hepsi de sağ salimdi, Tanrı’ya şükrettiler
Kış bitinceye kadar aynı düzen yattılar.

İnsanlar da böyledir, ne çok yakın olmalı,
Ne de birbirlerine küsüp uzak durmalı.

İnsan uzak olunca sevgisini yitirir
Çok fazla yakınlaşmak tez ayrılık getirir.

Birçok anlaşmazlığın belki budur sebebi
Biraz uzak durmalı, aynı kirpiler gibi.

Yılmaz ÖRMECİ
Ankara, 29.01.2020

Yılmaz ÖRMECİ