Çini Nedir? Çini Hakkında Kısaca Bilgi

Çini Terimi Hakkında Bilgiler

Sanat Terimi Olarak Çini:

1. Kimi zaman kaplar için kullanılsa da genellikle seramik hamurundan, benzer tekniklerle yapılan bir yüzü parlak, sırlı ve bezemeli yüzey kaplama malzemesini tanımlar. Çini hamuru, seramik hamuru gibi kireçli, feldispatik akçini ve şamotlu akçini olarak üç türü vardır.

2. Killerin, suyla karıştırıldıklarında, plastik özellikleri olan, kolayca biçimlendirilebilen bir hamura dönüşme, pişirildikten sonra da sert, sağlam, değişmez bir yapı kazanma özelliklerine dayalı her türlü mimari eşya ve eşya üretme sanatı.

3. Seramik.

4. Çin'den gelen.

5. Duvarları kaplayıp süslemek için kullanılan, bir yüzü sırlı ve genellikle çiçek resimleriyle bezeli, pişmiş, balçık levha, fayans.

Tarih Terimi Olarak Çini:

Bir yüzü sırlı, renkli ve çoğunlukla çiçek resimleriyle süslü, yapı işlerinde duvarara, yere döşenen pişmiş balçık levha.

Yapı-Dekorasyon Terimi Olarak Çini:

Bir çeşit beyaz topraktan yapılan ve fırında pişirilen üzeri sırlı seramik işlerine verilen ad.

Sosyal Bilgiler Terimi Olarak Çini:

Duvarları kaplayıp süslemek için kullanılan, bir yüzü sırlı ve genellikle çiçek resimleriyle bezeli, pişmiş, balçık levha, fayans.

Turizm ve Otelcilik Terimi Olarak Çini:

Duvarları kaplayıp süslemek için kullanılan ve genellikle çiçek resimleriyle bezeli, pişmiş, balçık levha, fayans.

Benzer Sanat Terimleri

Sütunce: Küçük sütun. Mihrap ve taçkapı gibi yerlerde daha çok dekoratif amaçla kullanılır.

Gölge-Işık: Batı sanatında nesnelere hacim ve derinlik kazandırma yöntemi. Bir sanat yapıtında belli kesimlerin karanlık bırakılması, buna karşın belli yerlerinde parlak renklerle boyanması sonucu elde edilen görsel etki.

Kavram: Bir nesnenin veya düşüncenin zihindeki soyut ve genel tasarımı, mefhum, fehva, konsept, nosyon.

Sebil: Cadde ya da sokak kenarlarında yoldan geçenlerin su içmesi için yapılmış hayır yapıları. Sebillerin çeşmelerden farkı bir su sağlama sistemine bağlı olmamalarıdır. Daire ya da çokgen plan kuruluşları ile sebiller bir iç mekâna sahiptirler ve bu mekân dışarıya üzerinde küçük pencere açıklıkları bulunan madeni şebekelerle açılır. Sebiller bir külliyenin parçası olabileceği gibi bağımsız olarakta inşaa edilmişlerdir. Özellikle 18. Yüzyıldan sonra İstanbul'da çok sayıda sebil inşaa edilmiştir.