Kapkara, matemlerin içinde.
Geçmişteki, acılar içimde.
Yine o, yakamı, bırakmıyor.
Yalnızlık senfonisi, hep peşimde
Yine yaşıyorum, tek ve yalnız.
Buralar, neden, bu kadar, ıssız?
içimde, kara güller, açıyor.
Yalnızlık senfonisi, acımasız.
Bu sokaklar ve evler, çok tenha.
Kalmadı gücüm, az biraz daha.
Yok etmek için, hep gün sayıyor.
Yalnızlık senfonisi, at kahkaha!
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Eylül geldi, bak havalar soğudu.
İçim sanki, daha da bir, burkuldu.
Biten aşklar, yaprak, yaprak döküldü.
İçimde yaşanan mevsim, son güzdü.
Yapraklar ağaçta, soldu, sarardı.
Aşk acısından, yürekler karardı.
Yara alanlar, mevlaya yakardı.
Sona yaklaşan aşkım, beni üzdü.
İçim bulut bulut, yağacak yağmur.
Ağlasam ortalık olur, sel çamur.
Sanki aşk değil, oyuncak bir hamur.
Ona şekil veren, bu işi çözdü.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Yüreğim, sonsuz bir acı ile, yasta.
Bu acılar, beni, iyi tanıyorlar.
Ah!,Kalbim yine, yılgın, yorgun ve hasta.
Dertler beni, hep, sarıp, sarmalıyorlar.
Sorarlarsa; yok, aşka dair belirti.
Dostlar beni, neden iyi sanıyorlar?
Bu dertler ve kederler, hepten delirtti.
Beni, yok etmek için, gün sayıyorlar.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Ben bir, köy öğretmeniyim.
Öğretirim, yavaş yavaş.
Ancak ben, pek azimliyim.
Cahalete, açtım savaş.
Ben, kara tahta başında.
Henüz, yirmi beş yaşında.
Öğrencilerim, umutlu.
Renk renk, çiçekler karşımda.
Masmavi, önlükleriyle.
Beyaz, yakalıklarıyla
Parlayan, o gözleriyle.
Öğrenmeye açıktılar.
Yazdım tahtaya, bembeyaz.
Demedim, soğuk ve ayaz.
Sobayı yaktım, soğukta.
Öğrettim her, bahar ve yaz.
Öğrenciler fakir, yoksul.
Hepsi bir umut, gelecek.
Ders dinlendi, usul usul.
Hepsi, meslek edinecek.
Ben bir, köy öğretmeniyim.
Ben aydınlığım, ışığım
Ülkenin, geleceğiyim.
Mesleğime hep aşığım.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL