Ey Visal Meleği!
Seni bilmeyen gafil.
Ey Terhis Meleği!
Seni sevmeyen cahil.
Sensin güller ile gelen,
Sensin sürgünü bitiren.
Sensin Allah’a götüren,
Sensin hasreti bitiren.
Şair'ül İslam Yunus Kokan
Yûnus KOKAN Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Ey nefsim!
Sonbaharda yapraklarını döken ağaç misillü,
Kâinat ağacının yaprakları dökülüyor,
Her gün bir sevdiğin ölüyor,
İşte bu ölümdür ki gaflet denen uykunu bölüyor,
Yakında sana da vedâ görülüyor,
Hâl böyleyken tüm vaktini bu fâni dünyaya sarfetmek,
Kendini burada ebedî zannetmek,
Ne kadar da bâtıl, güneş gibi görülüyor.
Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan
Yûnus KOKAN
Varlığın aşikâr,
Kâinat ayna.
Varlığın aşikâr,
Mahlukat ayna.
Varlığın aşikâr,
Şems haykırıyor,
“Yâ Nûr!” diyor.
Varlığın aşikâr,
Kuş haykırıyor
“Yâ Hakk!” diyor.
Varlığın aşikâr,
Dağ haykırıyor,
“Yâ Celil!” diyor.
Varlığın aşikâr,
Gül okuyor,
“Yâ Cemil!” diyor.
Varlığın aşikâr,
Bulut, yağmur
Rahman okur.
Varlığın aşikâr,
Vahid’e koş!
Yıldız okur,
Bunu bir hoş.
Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan
Yûnus KOKAN
Rahmetine müjdedir,
O hikmetli rüzgarlar,
Yüklenip getirilir,
Yağmur yüklü bulutlar.
Meyyit bir beldeye ,
İndirilir yağmurlar,
Çıkarılır sebzeler,
O sanatlı meyveler.
Gel şu tasarrufa bak!
Dirilir ölü toprak,
İbretle bir daha bak!
Mevtayı da böyle çıkarır Hakk.
Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan
Yûnus KOKAN