Genellikle üstü açık iç mekan. Çevrede yapı birimlerinin dizilerek bir bütün meydana getirdiği iç mekân.
Online Arkeoloji Terimleri Sözlüğü
İç avlusunun üstü açık olan medreseler için kullanılan bir sanat tarihi deyimi.
Paye, taş ya da tuğladan örülmüş taşıyıcı mimari öğe.
Örtülü iç mekanlara ışık sağlamak için düzenlenmiş bölüm. Genellikle kubbe ya da çatının ortasında daha yüksek ve etrafı camekanlı ışıklık.
Çince ve İngilizce gibi, göreceli olarak az çekimi olan, fakat anlam aktarmak için büyük ölçüde sentaksa (=sözdizimi) ve sözcüklerin konumuna dayanan dillere verilen ad.
Kolossai'li (Honaz) rahip Aziz Paulos'un mektuplarını Lykos Vadisi kentlerinde insanlara okuyan kişi ve onları Hıristiyanlığa davet eden aziz.
Tarsus'da doğmuş ve Hıristiyanlığın yayılmasında çok büyük katkısı olmuş olan aziz.
Keramiklerin süslenmesinde kullanılan bir teknik. Doğrudan kabın üzerine (astarsız) yine keramik hamuru yapıştırmak yoluyla bir takım kabarık figürlerin işlenmesi.
Kent devletlerinin ilk yıllarında Yunan krallarına verilen ad.
Tunç Devri ve Erken Demir Çağı kalelerinde, sur duvarlarına belirli aralıklarla yapılan gözetleme kulelerinin taban yapısına verilen ad. Bastiyon ve kurtinler, bir taraftan savunmayı kolaylaştırırken, diğer yandan da surların, üstündeki yüksek yapıların ağırlığına dayanmasını sağlardı.
Çeşitli düzenlerdeki sütun tepeliği.
Hıristiyanlığa geçişte ve ilk Bizans devrinde oldukça çok sayıda yapılmış bir kilise tipidir. Bu tip yapılar doğu-batı ekseni üzerinde uzanan dikdörtgen bir zemin şeması gösterir. Doğu kısmında yarım yuvarlak şeklinde apsis kısmı yer alır. Bazilikalarda orta mekan iki ya da dört sütun disizi ile bölümlere ayrılmıştır. Bu bölümlere Nef adı verilir. Apsinin önünde tören yapılan kısma Bema denir. Bazilikaların batı yönünde narteks adı verilen giriş mekanları bulunur. Narteks'in önünde ise atrium denen bir avlu yer alır.
Hiyeroglif yazıda, bir sözcüğün sesini değil, anlamını belirleyen ögeye verilen ad.
Tiyatroda sahnenin önündeki platforma verilen ad.
Oval
(İng. Arch): Bir açıklığın iki yanındaki taşların, birbirlerinin üzerindeki her sırada biraz daha ileriye kaydırılarak, sonunda birbirlerine dokunacak şekilde yaklaştırılmaları sonucu oluşturulmuş kemere verilen ad. Bu kemerlerde taşan yüzeyler kesilip düzeltilirdi.
Aralarında ticari anlaşma olan antik şehirlerin ortaklaşa bastırdıkları ve bu şehirlerde geçerliliği olan para.
M.S. 395-1453 yılları arasındaki dönem. Bu Batı Anadolu için 13.yy başına kadar olan dönemi içerir.
Orta Yunanistan'da Tunç Çağı Dönemi'nde zenginliği ve gücü ile ünlü bölgeye verilen ad. En önemli kenti Thebai idi.
Kenar, genellikle süslemeli kenar şeriti.