Tarifsiz Sevgi Şiiri

seray başlığa uymamaış ama genede güsel
2008-03-19

Nasıl Unutsun Bu Gönül Seni?

İnce bir sızı var benliğimin ücralarında

Söylesene yâr! Nasıl unutsun bu gönül seni?

Senin yaktığın ateş dolaşır hücrelerimde

Söylesene yâr! Nasıl unutsun bu gönül seni?



Sensizlik her günümde keder, her anımda matem,

O nazlı hayâlin gözümü ilişiyor her dem,

“Ben unuttum.” demek bile hatırlamaktır madem,

Söylesene yâr! Nasıl unutsun bu gönül seni?



Şimdi “Meçhûl”e döndü, “Sevda” diyarımın adı,

Yüzümde tebessümün, inan, izi kalmadı,

Hâlâ damağımdayken o dudaklarının tadı,

Söylesene yâr! Nasıl unutsun bu gönül seni?



Hep sana çıkıyor, uğradığım bütün sokaklar,

Gecenin büyüsünde, mehtapta bile yüzün var,

Dilimde ayrılığa isyan, içimde volkanlar…

Söylesene yâr! Nasıl unutsun bu gönül seni?

Ahmet YANIT

Gurbetten?

Yüreğimde fırtınalar kopuyor şimdi,

“Ne hâldesin?” deme yâr; bilmiyorum.

Dağladın mı ne yaptın bu gözlerimi,

Senden başka güzel yok; görmüyorum.



Bilmem ki, nasılsın şimdi sılada,

Anıyorum seni Rabb’e her duada,

Kulak verip dinlediğim tüm şarkılarda

Yokluğun bir hançer oluyor; ölüyorum…

Ahmet YANIT

Tarifsiz Sevgi

Sen; sebebi gönül yangınımın alevlerinin

Sebebi sensin, kurduğum tüm cümlelerin.



Yokluğunun boşluğunda hep gezinir durur

Söyle, daha ne kadar boş kalacak ellerim.



Bil ki, hep sana hitap; sanadır tüm şiirler

Gittin, boğazı düğümlendi, cânım dizelerin.



Bir meçhûlden gözüken hayâlin bile eksiltili

Sen bilinmeyen, sen ömrümün gizli öznesisin.



Fikirler anlamsız, nedendir, konu sen olunca

Dili tutuluyor, bildiğim o esrarlı kelimelerin.



Yâr! Güzelliğini bile niteleyemedi sıfatlar

Hakkı yok, yerine geçmeye hiçbir zamirin.



Ben bu denli vurgunken, böyle yanarken sana

Şimdi hangi dizeye sığar söyle, tarifi sevgimin.

Ahmet YANIT