Söz
Söz zülumat,
Söz bir sanat.
Söz acıdır,
Söz tatlıdır.
Söz bir zehir,
Söz panzehir.
Söz hastalık,
Söz ilaçtır.
Söz bârdır,
Söz kârdır.
Söz mahkumdur,
Söz hâkimdir.
Söz idamdır,
Söz beraat.
Söz memattır,
Söz hayattır.
Söz adavet,
Söz muhabbet.
Söz dalâlet,
Söz hidayet.
Söz zulümdür,
Söz adalet.
Söz dar geçim,
Söz bereket.
Söz nikmettir,
Söz nimettir.
Söz zillettir,
Söz izzettir.
Söz mücazat,
Söz mükâfat.
Söz bir küldür,
Söz bir güldür.
Söz cehennem,
Söz cennetin.
Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan
Yûnus KOKAN Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Şehit Kokan Toprak
Ey bu vatan evladı!
Dur, bir tanı ecdadı!
Özgürlüğünün adı,
Şehit kokan toprağı.
Bayrağına kastetmiş,
Gözü dönmüş caniler.
Nerelerden geldiler?
Hem neden geldiler?
Hedef Çanakkale’ydi,
Leş kokar kibirleri,
Haçlının zelilleri,
Döktüler zehirleri.
Donanma son sistem,
Boğazda kuduzlar,
Toplar hiç susmuyor,
Kinler kusuluyor.
Zırhlılardan gelen toplar,
Uçaklardan bombalar,
Bunlarda mertlik ne arar,
İnsanlıktan yoksunlar.
İmansızlar, vicdansızlar
Her taraftan saldırdılar,
İman sızlar, vicdan sızlar,
Gövdeler artık başsızlar.
Atan namus dedi,
Vatan canım dedi,
Canını verdi,
Namusu çiğnetmedi.
Yağmur gibi mermiler,
Ecdadın göğsü siper,
Aylarca direndiler,
Haçlı’yı titrettiler.
Atan kalbim dedi,
Vatan benim dedi,
Benliğini verdi,
Bayrağı indirtmedi.
Lağımlardan geldiler,
Bombalayıp gittiler,
Koptu parmak, el, ayak,
Uçtu başlar, göz, kulak
Atan can dedi,
Vatan kan dedi,
Kanını verdi,
Ezanı dindirtmedi.
İmkân bizde dediler,
Galip geliriz dediler,
İmana yenildiler,
Defolup gittiler.
Ey evlat! İşte budur ecdad,
Bil, bildir, diril
Ve dirilt!
Şehit kokan toprağı.
Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan
Yûnus KOKAN
Önce İhlas Derim
Hadis, fıkıh, tefsir, kelam...
İlmi talep ettim her an,
Akıp gider; durmaz zaman,
Önce ihlâs derim o zaman.
Farz, vacip ve sünnetler;
İbadet derim her an,
Ruhsuz ceset yaşamaz,
Önce ihlâs derim o zaman.
Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan
Yûnus KOKAN
Rükn-İ Kader
Ey nefis!
Tetiği çeken sensin!
Sonra da kader mahkumuyum dersin,
İyilik gelse başına hepsi benimdir dersin,
Su-i ihtiyarından gelen bir kötülüğü,
Sahiplenmez; kaderindir dersin.
Bil ey nefsim!
İyilik onu emreden külli irade sahibinin;
Kötülük O’na isyan eden bedbaht nefsinin.
Hem kader; Alîm-i külli şeyin seni de bilmesi,
Yaratanın mümkün mü yarattığını bilmemesi?
Bilmek, değil cüz-i iradenin elden alınması,
Bilmek ki ilm-i ezelînin ihatası.
Ey nefsim!
Tedbir senindir,
Takdir Allah’ın;
Rükn-i kaderi,
Böyle anlayalım.
Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan
Yûnus KOKAN
