Gözü pek nehir yataklarında bıraktım düşünmeyi;
İpek kıvrımlı yokuşlarda,
Kuşlarda aramıştım sevgini,
Dengini bulurum diye
Ve sadece mavilere karmıştım rengini,
Gökyüzüne boyandın kimi zaman,
Ateş kırmızılarıyla yandın,
Çalakalem fırçalarla çaldım zamandan seni,
Elem sonu mutluluklarla bezedim onca deseni,
Gonca gül buketlerinde misâl,
Gül istedim kurdelesi sen olan hediye paketlerinde;
Ne diye geciktim sorularını hiç sual etmeden,
Bitmeden gece dönersin umuduyla ağladı portelerde,
Hasretlerde bıraktın anımsanmanı
Ve siluetler de kaldı son tebessümlerin…
Boğaç Yüzgül
KARMA ŞİİRLER Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
of yine akşam oldu yine yalnızlık
pencere ve ben
sokak ışıkları
sokakta yürüyen insanların
telaşlı ayak sesleri
gecenin ikisi yine sen yoksun
sanki kapıyı çalacak
ben geldim aşkım diyecek
boynuma sarılacaksın
tebessüm edeceksin yüzüme
ama yine yoksun
saat beş buçuk
belli ki yine gelmeyeceksin
ben yine kalabakda yalnız kalacağım
yine sensiz
cafer türk
KARMA ŞİİRLER
bir insan vardı bulutların ardında
bir insan vardı umutların ardında
bir sevgi vardı mutluluğun ardında
bir umut vardı yoksulluğun ardında
her başlangıcın bir sonu vardır
her sonun bir başlangıcı
her mutluluğun bir sonu
her sonunda bir aşkı
SEÇİL ESMER
KARMA ŞİİRLER
Ritmi yitik bir sancı…
Varla yok arası neşeyi de ihlal eden sanrılar…
Tetikleyicisi sair imge,
Kalıbımı basarım… demeye ne hacet
Kazan, beynimin birincil haznesi
Hele ki üstün körü bir gün olmaktan öte
Kazanım bildiğim bunca kaybı da
Elemişken elimin tersi ile.
Gidip de dönmeyi unutan nice nazlı yürek;
Yangınların ihbarında
Nasılsa yok bir duyan, gibilerden bir teyakkuz ve
Sırtımı sıvazlayan kaderin güncesinde
Mahiyetinin ne olduğu kayıp bir derleme
Yine sandıkta gizem,
Sanmadıklarımda derin bir hüzün
Kınında olsa olsa güdümlü bir lehçe
Adını anmayı unuttuklarıma nazire eden
Yine konuğu yüreğimin sayısız maruzat.
Bir yanım hep eksik;
Yürek de tutsak diyenlere
Derinden bir saygı
Kinayelerin uçuştuğu şu boşlukta
Hiçliğimle tokalaşan titrek kanatları
Yine pervane yetilerimi dingin kılan
O beyaz huzmede.
Bir açıp bir kapadığım gönül gözüm,
Her ürperişinde tenimin
Ölümüne sevilmeyi dilediğim garip bir aksan,
Alışagelmiş olmayı dilemenin de çok çok ötesinde
Harcı âlem gönlün kozasına sakladığım
En uçarı heyecanlarımı armağan ettiğim meleklerden
Duyduğuma biat,
Kopup da geldiğim dünlerime inat
Hangi aksandan müteşekkilim de
Bir sancıdan bir sanrıya sürüklendiğim
Her şiiri kutsal bilip
Rahmetin katında
Araza durduğum
Aşk misali onca sözcüğün vebalini de
Sırtlandığım…
Hoyrattansa ifrata kayan,
Kayıp da düşmeyi tehir ettiğim şu kaygan zeminde
Nasıl oluyor da adımlıyorum rahmeti,
Demenin özrüne vakıf bir faniyim alt tarafı
Hadi uçalım şiirlere,
Konalım kanatlarına aşkın
Elemin gücünden geliyor tüm ilhamım madem
Yine de şair olmaktan öte
Çok uzak bir iklimdeyim.
Şair vasfından önce aşkı şiar bildiğim
Ömrün rahmetine doyamadığım
Andıkça anılmaya uzak kimi gönülde
Kanayan bir lehçeyim için için
Açmayı bir türlü beceremediğim bir gül’üm;
Hele ki aksini inkâr etmek aklına gelmeyen
Andıkça sevgiyi dirilmeyi ümit ettiğim
Bir cesedim:
Celbim hep gönlümdeki yangın;
Sevmek ise tek maruzatım,
Ezelin hükmünden önce başlayıp
Çağları yakalayan hükümranlığında Mevla’mın.
Gülüm ÇAMLISOY
KARMA ŞİİRLER