Özleyen? Şiiri

Özleyen?

İlkin gözlerin battı gönlüme,

Sonra uçsuz bucaksız bir yangın başladı

Yürek şehrimin orta yerinde.

Önce geceler uzadı, sabahlar olmadı;

Sonra can hiç rahat yüzü görmedi.

Artık ne yana baksam koskoca bir yalnızlık vardı

Ve bir de ışık misâli parlayan,

Karşıma geçip ürkek bir ceylan edasıyle

Gözlerimin tâ içine bakan,

Yüreğimdeki yangına körükle koşan

O mahzun hayâlin…



O zamanlar hiç yüzüm gülmedi ama,

İnan, hiç de ağlamadım.

Gözlerimdeki o bir damla yaştın sen:

Ağlarsam, seni kaybederim sanırdım…



Biliyordum: Bir yangındı bu.

Acıydı, çileydi semeresi.

Ama ben koşa koşa gittim üzerine, bile bile!

Senin için yazdım, senin için yandım

Ve senin için ıslandım o yağmurlu gecelerde.

Seni sevdiğimi fısıldayan bir şarkı vardı daima dilimde.

Sanki yaşayamazdım; sen vardın hep aklımda – fikrimde...



İlkin hayâlini koydum

Gözlerimin gördüğü her zerreye;

Sonra adını gönlümün en derin mahzenine yazdım:

“Yâr” diye…



“Ya şimdi?” diye sorma sakın!

Bende durum hep aynı:

Gönlümdeki yangın

Yokluğundan haz alıp biraz daha büyüyor.

Adın bir şarkı misâli dilimden hiç düşmüyor.

Bağrımda atan yürek her an adını sayıklıyor.

Yine geceler zâlim, uzadıkça uzuyor;

Yine uyku tutmuyor;

Yine hasret yüreğimi dağlayıp duruyor.

Ve benim deli gönlüm tüm bunlara inat,

Yine sana, tek sana her gün dönüp dönüp âşık oluyor…



İşte yine böyleyim:

Yine sensizim, yine yalnızım, yine mahzunum.

Geceler boyu o buzdan yalnızlığın koynunda

Sabahlara kadar üşüyorum.

Ben, Üsküdar sahilinde yine sensiz dolaşıyorum.

Sensizliğin acısıyla feryatlar koparan şu sana sevdâlı yüreğimi

Resimlerinle avutuyorum.

Yokluğuna yazdığım “Hasret Raporu”na

Her gün yeni dizeler ekliyorum…



İstanbul’dan, bu zalım gurbetten

İşte sana yüreğimin feryâdını gönderiyorum:



SENİ SEVİYORUM, SENİ ÇOK SEVİYORUM!...

Ahmet YANIT Şiirleri