O eskimiş, soğuk ve dev binalar.
Yılların yükünü, hep taşıyorlar.
Elli yıllık, yada, daha fazlası.
İçerde memurlar, çalışıyorlar.
Merdivenler, uzar gider, üst kata.
Dosyalar var, hep üst üste, alt alta.
Numaratör var, al sıranı ordan.
Umarım memurlar, yapmaz bir hata.
Kimbilir kaç kişi, emekli oldu.
Kimbilir kaç kişi, çalıştı durdu.
O taş ve soğuk, kamu binaları.
Memurun, yurttaşın, adresi oldu.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Her bir derde, deva sevmek...
Ruhun gıdası, ilacı...
Gözler ve sözler besler yüreği...
Aşk bir enerjidir, başka boyuttan gelen...
Ne güzel, o aydınlık günler.
Güneşli ve ferah...
İstanbul, ışıl ışıl parlıyor...
Deniz masmavi,
Yansımış, gözbebeklerine...
Yeniden yürüyecek sevgililer, el ele...
Yeniden yaşanacak, aşklar...
Bitecek bu pandemi...
Dinleniyor, aşkın demi...
Öyle olacak yine, dimi?
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Düşkünü, kaldırmak için, el verenler.
İnsanları, canı gönülden, sevenler.
Hayatı, hep insan gibi, yaşar onlar.
Yaradana yakın olan, o erenler.
Gönüller yıkmak, asla marifet değil.
Sana el uzatana, saygıyla eğil.
Eğer, boşa yaşamak, gaye olsaydı.
Sende olurdun belki, bir ebu cehil.
Aklı kullanamaz isen, boş olursun.
Gönüllerde kalırsan sen, hoş olursun.
Bu dünyanın, yaşamın, gayesi nedir?
Düşünmez isen bir heykel, taş olursun.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Ben sana mecburum.
Yüreğime işlendi adın.
Sen benim gururum.
En sevdiğim kadın.
Ben sana mecburum.
En değerlimisin benim
İşte bu yüzden cesurum.
Ben, tenindeki senim.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL