Kalıbına Bakan Adam Sanır
Nerede yetiştin sen böyle be dayı
Ormandan mı kaçtın ne ayı oğlu ayı?
Sandım ki o yaratmış bu dünyayı
Kalıbına bakıp da bir adam sanmıştım.
Emmi diyecektim varmadı dilim
Evde ne hasır var nede bir kilim
Yan gelip yatarmış yedi iklim
Kalıbına bakan da bir adam sanır.
Meteliğe sıkıyor her dem kör kurşunu
Fiyakası o biçim beğenirler duruşunu
Mekanı yok veremez heç borcunu
Kalıbına bakan da bir adam sanır.
Dedim ki sen ne iş yaparsın be adam?
Dedi ki vatan millet benim davam!
Kokar nefesi belli ki yediği kuru soğan;
Kalıbına bakıp da adam sanmıştım.
Devlet verir o yan gelip yatarmış
Fırsatını bulsa anasını da satarmış
Katırlarla bir arada handa yatarmış
Kalıbına bakıp da bir adam sanmıştım.
Kendisi bir kapıda karı bir kapıda
İkisinin de kafası aynı düzen yapıda
Çoluk çocuk dersen dilenci sokakta
Kalıbına bakan da bir adam sanır.
Sorsan Kemalist Türk milliyetçisi
Çok okumuş sanırsın tarih bilimcisi
Dinleyip anladım ki mason elçisi
Kalıbına bakıp da bir adam sanmıştım.
Kul Okyay der ki! Edebi yok bunların
Yatacak yeri de yok cana kıyanların
Hele kul hakkını çalıp çırpanların
......
Hanifi OKYAY 11.08.2018 / 21:00
Hanifi OKYAY Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Yoruldum
Her sabah her akşam, binbir ümidi
Ucucuna eklamakten,yoruldum.
Bugün yarın diyerek şu yolları
Beklemekten, gayri artık yoruldum.
Kış yaşadı ömrüm, hasret kaldı yaza
Daha gücüm yetmez oldu,bu naza
Bu aşkın çilesini, sardım da omuza
Taşımaktan, gayrı artık yoruldum.
Ele de bayram, bende garip bir sızı
Bilemedim , kim ne dedi ayırdı bizi
Ağlayı-ağlayı, yitirdim iki gözü
Yollarını beklemekten yoruldum.
Kurban ettim, yoluna şu tatlı canı
Kul Okyay-ı candan sevenler hani
Gül eyleyip, gonca dedim dikeni
Kara çalı koklamaktan, yoruldum.
Hanifi OKYAY 14,07,2008 / 18:40
Hanifi OKYAY
Savurup Durur Yel Beni
Ben çekmezdim gurbet elin kahrını!
Diyar-diyar sürgün etti el beni.
Dünüp bakmaz'iken karlı dağına!
Muhanete muhtaç etti dil beni.
Göz koyarlar ekmeğime aşıma:
Dönüp-dönüp baktım gardaşıma!
Diyemem derdimi bir sırdaşıma;
Can evimden vurur-vurur yer beni.
Kader alıp beni, yabana saldı:
Gönül huzur için, hayale daldı!
Nazlı yardan bir umudum vardı;
Oda yerden yere vurdu-vurdu beni.
Kul Okyay'yım garip gurbet elde.
Bazen vaha da bazen çöllerde;
Dolanır dünya denen alem de!
Savurup duruyor yel beni-beni.
Hanifi OKYAY 03.01.2018 /14:30
Hanifi OKYAY
Gönül Yetmez Mi
Bakta gör halimi neyledin bana!
Şu perişan halim, gönül yetmez mi?
Sen neler getirdin? Bu garip başıma!
Saçlarımı yolduğum, gönül yetmez mi?
Aular içtim-içtim, şerbet diyerek.
Nasıl düştün sevdaya, aşkı bilerk?
Dipsiz bir kuyuda, içini çekerek;
Sesizce ağladığın, gönül yetmez mi?
Acımadan geçip gitti, vefasız yıllar!
Söyle sana ne etti, bu garip ihtiyar?
Söyle gönül bana, sana kim yanar?
Kimsesiz kaldığım, gönül yetmez mi?
Kul okyay der ki! Giden gelmiyor!
Kara sevdaya düşen, iflah olmuyor.
Bu dünya da dengi, dengini bulmuyor;
Aslı gibi yandığın, gönül yetmez mi?
Hanifi OKYAY 10,05,2018 / 11:00
Hanifi OKYAY
