İyiler Destan Oldu
Bağ oldu, bostan oldu.
İhanetler dosttan oldu.
İnsanlık, burda öldü.
İyiler hep, destan oldu.
Can çıkar, huylar çıkmaz.
Sokaklar, burda çıkmaz.
Bu dertler, bizi yıkmaz.
İyiler hep, destan oldu.
Yalancıya güvenilmez.
Doğruluktan hiç saşılmaz.
Sınırların hiç aşılmaz.
İyiler hep destan oldu.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Ben Bir Köy Öğretmeniyim
Ben bir, köy öğretmeniyim.
Öğretirim, yavaş yavaş.
Ancak ben, pek azimliyim.
Cahalete, açtım savaş.
Ben, kara tahta başında.
Henüz, yirmi beş yaşında.
Öğrencilerim, umutlu.
Renk renk, çiçekler karşımda.
Masmavi, önlükleriyle.
Beyaz, yakalıklarıyla
Parlayan, o gözleriyle.
Öğrenmeye açıktılar.
Yazdım tahtaya, bembeyaz.
Demedim, soğuk ve ayaz.
Sobayı yaktım, soğukta.
Öğrettim her, bahar ve yaz.
Öğrenciler fakir, yoksul.
Hepsi bir umut, gelecek.
Ders dinlendi, usul usul.
Hepsi, meslek edinecek.
Ben bir, köy öğretmeniyim.
Ben aydınlığım, ışığım
Ülkenin, geleceğiyim.
Mesleğime hep aşığım.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Yalnızlık Senfonisi
Kapkara, matemlerin içinde.
Geçmişteki, acılar içimde.
Yine o, yakamı, bırakmıyor.
Yalnızlık senfonisi, hep peşimde
Yine yaşıyorum, tek ve yalnız.
Buralar, neden, bu kadar, ıssız?
içimde, kara güller, açıyor.
Yalnızlık senfonisi, acımasız.
Bu sokaklar ve evler, çok tenha.
Kalmadı gücüm, az biraz daha.
Yok etmek için, hep gün sayıyor.
Yalnızlık senfonisi, at kahkaha!
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Pişmanlık
Geçmişteki, o pişmanlıklarımla yüzleşiyorum.
Neden? bunları yaşadığımızı, sorguluyorum.
haklısın, geçmişte birçok hatalar yaptım belkide
Kaybolup gittik, nedensizce bu bitmez çelişkide
Şimdi pişman, benle af isteyen bu yorgun yürek
İçimde maziden kalan hislerim, bitap ve ürkek.
Yalnızlığım ve ben sevgili olduk, seni anıyoruz.
Birbirimize sıkıca sarılıp, hep ağlıyoruz.
Affet birtanem, bu adam yürekli ve sana mahkum.
Bağışla can tanem, bu aşk sürekli ve sana mecnun.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
