İlk çağlardan, bu zamanlara kadar.
Evreni araştırdı, filozoflar.
Neden ve niçin diye, hep sordular.
Neden yok oldu birden, dinazorlar?
Diojen, Sokrates, Aristolatales.
Anaksimenes, Pisagor, Thales.
Bütün düşünürler, sorguladılar.
Görmediler şüpheciliği, abes.
İnsanlar, neden dünyada var oldu?
Bazıları bu rüyada, kayboldu.
Hepsi övdü, insani erdemleri.
Bazısı, da bu davaya, baş koydu.
Bilgi en kıymetli, değer sayıldı.
İnsanoğlu, bu tespite bayıldı.
Yıllarca bilginin, peşinden koştu.
Bilgiler, bütün evrene yayıldı.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Yaşam bir tiyatro!
Herkese biçilmiş rolleri.
Ezberlemişler tiratları.
Çıkıyorlar sahneye.
Oynuyorlar seyirciye.
Herkeste bir maske.
Herkeste bir kostüm.
Kimse kendisi değil.
Yaşam bir tiyatro!
Perde kapanınca,
Maskeler düşecek
ve insanlık hep birden,
Alkış tutacak!
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Bir kiraz çiçeği arasından, gülümsedi bahar.
Gün ışığı, aydınlattı ruhumuzu, içimiz ısındı.
Yaşamak ne güzel dedirtti, bak, azar azar.
Tüm sevinçler ve güzellikler, içimize sindi.
Masmavi denizin üzeri, hep Işıl Işıl parlıyor.
Üzerinde vapurlar ve gemiler çığlık çığlığa.
Hepsi sakince, birbiri ardına, sırayla kalkıyor.
İnsan şükrediyor, yaşadığı güne ve sağlığa.
Ömür de mevsimler gibi, bir sıcak bir soğuk.
Güzel günler, çabuk geçiyor, kötüler iz bırakır.
Bu yüzden dir ki, bazen içim, sıkkın ve buruk.
Dışarıda bir bakarım ki, yer demir, gök bakır.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Bu dağlarda bir çobanım.
Gurbet elde bir yabanım.
Yar yok diye içlenenim
Kırıldı kolum kanadım.
Kuzular meleşir durur.
Ham meyva dalında kurur.
Uzun yollardan yürüdüm.
Kırıldı kolum kanadım.
Ben garip bir çobanım.
Dertli çalar hep kavalım.
Bu dağ başında kalanım.
Kırıldı kolum kanadım.
Mesut YÜKSEL
Mesut YÜKSEL