Eğitim Sitesi

Hikâye İmiş Şiiri

Hikâye İmiş

Elin cenaplığı tamam da beyim

Sırrın yamanlığı hikâye imiş

Şehir ki mezarlık, virane köyüm

Varın harmanlığı hikâye imiş.



Oğlunun şerrinden eminse ana

Boşuna değildir kurduğu bina

Yönümüz onadır, gidiş de ona

Sisin dumanlığı hikâye imiş



Gerisini dersem zoruna gider

Seni utandırır arına gider

Susayan sülükler kuruna gider

Kaşın kemanlığı hikâye imiş



Aldığın nasihat, duyduğun yazık

Yeter kendine gel, yediğin kazık

Devlet kütüğünde sicilin bozuk.

Sözün kirmanlığı hikâye imiş



Umudu yitirmiş gözleri mıhta

Akşamlar feryatta, geceler ah ta

Yavru kan içinde, baba çarmıhta

Aşkın fermanlığı hikâye imiş



Orda sazın asıp asma dalına

Orda can veriyor elif yoluna

Gurbeti yeğledin Emrah kuluna

Aşkın samanlığı hikâye imiş



Çobanoğlu’yla Kars toplarken parsa

Erzurum’da yok mu mezarlık arsa?

Toruni İstanbul, Reyhanî Bursa

İşin Narman’lığı hikâye imiş



Tanrı dağlarından inmişsin düze

Hoyrat bakışlarda gelmişsin göze

Sevda ki ne sevda olmuşsun bize

Derde dermanlığı hikâye imiş.





Cenap: Onur

Kirman: Kale, hisar

Ferman: Buyruk

Keman: İnce, düzgün kaş

Narman: Erzurum’un bir ilçesi



Zülfikar Yapar Kaleli

Zülfikar Yapar KALELİ Şiirleri

  

Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.

Benzer Zülfikar Yapar KALELİ Şiirleri:

Bir Yürek Sustu

Yel değdi, üzüm yandı

Daldaki üzüm yandı

“Hicret” der, seçer gider

Kavruldu özüm yandı.



Kuranlar dokunanda

Analar yakınanda

Bir yiğit göçer gider

Dostları bakınanda.



Vadi var, sözü kavi

Yutar mı toprak devi?

Sözünden geçer gider

Gittiği yer can evi.



Kan akar, can dayana

Derim ki dost uyana

Başları biçer gider

Halk için Haktan yana.



El bizi kınar oğul

Yürekler yanar oğul

Şerbeti içer gider

Yüz akım, çınar oğul.



Vatan der vatan acı

Vatan ki başın tacı

Bağrı yanık er gider

Kardeşsiz kalır bacı!



Zülfikar Yapar Kaleli

Zülfikar Yapar KALELİ

Artık Beni Üzemizsin

Gözüm senin tek resmine

Bakmamaya karar verdim

Ne ismine, ne cismine

Takmamaya karar verdim.



Bir başın kırk yoldaşınla

Çekik göz, ince kaşınla

Malum timsah gözyaşınla

Akmamaya karar verdim



Aldanıp tatlı diline

Uzaktan bakıp iline

Kınayı kanlı eline

Yakmamaya karar verdim



Yakın bilerek gönlüme

Razı olurdum ölüme

Şiiri senin bölüme

Yıkmamaya karar verdim



Desen de “asla bırakmam”

Meyilleşip sana akmam

Ve de üzmem tamam tamam!

Kakmamaya karar verdim



Ne kirazdan, ne çilekten

Ne parçadan ne bir ekten

Ne istekten ne dilekten

Çakmamaya karar verdim



Aldanıp sözün hiçine

Kalıp gecenin üçüne

Aklımı aklın içine

Tıkmamaya karar verdim



Uzak durup kemik etten

Vazgeçtim sahneden, setten

Gönlümü yakan hasretten

Bıkmamaya karar verdim



Kafama düşüyor dan dan

Sıyrılıp kaş arasından

Aşkın gerçek mecrasından

Çıkmamaya karar verdim



20 Eylül 2011

Zülfikar Yapar Kaleli


Zülfikar Yapar KALELİ

Yolcusu Olmuşsun Kendi Kendinin

Yarından ümitsiz, geçmişe küskün

Yolcusu olmuşsun kendi kendinin.

Sen “ümit varsın” ya, hayatta baskın

Yolcusu olmuşsun kendi kendinin.



Akıl tımarhane, gönül serseri

İrade itenek ileri geri

Ruhuna haydi “ol” dendikten beri

Yolcusu olmuşsun kendi kendinin.



Düşmüşsün ardına bitmiyor sürek

Kaderin bu senin, söze ne gerek

“Hep benleştik, hep yalnızız” diyerek

Yolcusu olmuşsun kendi kendinin.



Dünya gurbetinde, Hadımköy’desin

Göçmen kuşu musun, acaba nesin?

Kendin bildiğinden beri böylesin

Yolcusu olmuşsun kendi kendinin.



Âlem yaratıldı dendi yolculuk

Gökyüzünden yere indi yolculuk

Üzülme hayatın kendi yolculuk

Yolcusu olmuşsun kendi kendinin.



Zülfikar Yapar Kaleli


Zülfikar Yapar KALELİ

Hikâye İmiş Şiiri