Hayat
Saat gecenin dördü yaşamımdan,
İçimde bir huzursuzluk var.
Vakit intihar vakti yaşamımdan,
Kalbimde bir sancı var.
Belki de zamanı geldi artık,
Belki de yaşam biter bugün.
Bilmiyorum artık anlam veremiyorum,
Bilmiyorum artık zamanı geldi demek.
Sabrettikçe üstüme geldiler,
Yapmazlar dedikçe yaptılar.
Üzmezler dedikçe de üzdüler,
Değer verir dedim ateşe sürüklediler.
Yaşamaya devam ederim sandın,
Kinlerine sabrederim sandım.
Mutluluğuma göz koymazlar sandım,
Yanıldım ve yine yanıldım.
Artık vakti geldi de çattı ölümün,
Azrail kapıda bekler ,sabırsız.
Gidecem, arkamdan ağlamayın,
Gidecem işte arkamdan konuşmayın...
İsimsiz Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Umutsuzluk
Kışın ortasında açan güneş gibi seviyorum seni.
Hiç sıkılmadan, bunalmadan.
Kavgamızı bile seviyorum.
Çünkü onlarda sana ait.
Seninle savaşmak en büyük hobim olmaya başladı bu aralar.
Seni sen yapan attığın her adımı bile seviyorum.
Çünkü onlarda bana geliyorlar.
Adımların bile bana ait.
Seni her şeyinle seviyorum.
Gülüşün en büyük mutluluğum oldu,
gözlerin ise en büyük umudum.
Ve bazen kavga ederken bir silgi oldun hayatımda
bazen de bir mürekkep.
Beynimin en derinine inmişsin
çıkma lan yukarı hep orada kal sevdiğim.
Kalan mürekkeplerim oldukça silgiye gerek yok.
İsimsiz
İsyan Mı ? Hayat Mı?
İsyan, pek cazip gelmiyor kulağa,
Lakin etmek gerekiyor bazen,
Bağırmak, ağlamak gerekiyor.
İçini akıtmalı, zehri dışarı vermeli,
Yanar yoksa için,
Yakarsın etrafını da,
Söndürülmezse gönül.
Hayat çok cazip geliyor kulağa,
Lakin en çok acıyı veren odur.
İsyanım hayata, hayatın isyanı kime?
Ah pervasızca yanan kara mühürlü gönlüm.
Kimse anlamıyor, kimse anlamak istemiyor.
Herkes hayata isyan etmekten korkuyor.
İki yüzlü olmuş insanlar.
Hem isyan etmek istiyor lakin isyanı sevdiğinden çok hayatı seviyor.
Soruyorum içimden konuştuğun, içimi döktüğüm yazılara ,
İsyan mı? hayat mı?
Hangisi daha çok yakıyor içimi,
Hangisi oynuyor yüzüme,
Sarhoş olmuş insanlar, lakin içmeden,
Seviyor gibi görünüyor sevenler, lakin sevmeden.
İnsanmış gibi görünüyor herkes, lakin olmadan.
İnsanlığın yüzüne tükürmek istiyorum.
Lakin sadece istiyorum.
Yazmak istiyorum, mehtap ışığının altında,
Ağlamak istiyorum, gölgenin izinde,
Yaşamak istiyorum insanlığın olduğu yerde,
Biliyorum içimin karanlık öfkesi,
Olmayacak hiçbiri, eğer olursa adalet olur.
Eğer olursa insanlık olur.
Ben insanlığın, adaletin olduğu yere hayat demem.
O zaman ezilmez öksüzler, yükselmez beyler.
Tam akacakken duruyor gözyaşlarım.
Geriye de gitmiyor,hep çöküyor olduğu yerde.
Kötü insanın iyi insan olmak istemesine benzetiyorum.
Tam iyi olacakken asıl olması gerektiği yere dönüyor.
Ta derine, olması gerektiği yere.
İsimsiz
Gel Artık...
Sen semadan yağdıkça ben dalıp dalıp gidiyorum,
Birken biz olmadık mı seninle,
Bazen kadıköy sokaklarında sinema izledik,
Bazen denizin adalarında bisiklet turu,
Bazen kız kulesinin karşısında çay yudumladık,
Bazen boğaza gemilerle açıldık,
Bazen bir trene binip sirkeciden akvaryum sevdasını yaşadık seninle,
Bazen gülhanede aynı bankta aynı çimende bir ağacın altında hayale daldık,
Bazende saatlerce yürüdük istanbul sokaklarında,
Beraber ıslandık,birlikte gülüp aynı anda ağladık,bir sarıldık mı buzlar erir yüreğimiz dolup taşardı sevgimizle,
Bazenleri hiç sevmezken aşığı oluverdik seninle,
Şimdi buğulu camlar arkasından bakarken bu şehre bazenleri sevdiceğini istiyor yüreğim...
S.M.K.
İsimsiz
