Gitmeseydin efsane olurduk.
Birlikte yücelirdi aşkımız.
Belki ardımızdan şiirler yazılırdı.
İsimlerimiz ağaçlara kazanırdı.
Gitmeseydin efsane olurduk.
Başrollerde sen ve ben.
Adımıza eserler yazılırdı.
Bir romanın isimleri, belki biz olurduk.
Çağlar boyunca, durmadan okunurduk.
Çocukların, hep isimlerine konurduk.
Kazınırdık belleklere.
Gitmeseydin efsane olurduk.
Gittin ve bir hikaye olduk.
Başı mutlu, sonu hüzünlü biten.
Eski bir hikaye...
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Engeller beyinde, çoğu zaman.
Zaman, kayarken avuçlarımızdan.
Biz durağan yaşıyoruz.
Önyargılarımızın esiri oluyoruz.
Esaret ve casaret arası sıkışıyoruz.
Oysa, ne kıymetlidir zaman.
Geçen yıl, ölen yakınlarımız, yanımızdaydı.
Şimdi yoklar...
Ah, vah, geri getirmiyor onları.
Pişmanlık çözüm değil.
Hiçbir şey ertelenmemeli.
Aşk beklemez.
Engeller, beyinde sadece.
Düşüncelerde...
Yürek engel tanımaz.
Ve Aşk beklemez.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Öyle büyük ki sevgi.
Özündedir gerçeği.
Kantar ile tartılmaz.
Metre ile ölçülmez.
Sevgi veren canından.
Hayat veren kanından.
Hepsinin budur özü.
Görür sevenin gözü.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Ben bir, köy öğretmeniyim.
Öğretirim, yavaş yavaş.
Ancak ben, pek azimliyim.
Cahalete, açtım savaş.
Ben, kara tahta başında.
Henüz, yirmi beş yaşında.
Öğrencilerim, umutlu.
Renk renk, çiçekler karşımda.
Masmavi, önlükleriyle.
Beyaz, yakalıklarıyla
Parlayan, o gözleriyle.
Öğrenmeye açıktılar.
Yazdım tahtaya, bembeyaz.
Demedim, soğuk ve ayaz.
Sobayı yaktım, soğukta.
Öğrettim her, bahar ve yaz.
Öğrenciler fakir, yoksul.
Hepsi bir umut, gelecek.
Ders dinlendi, usul usul.
Hepsi, meslek edinecek.
Ben bir, köy öğretmeniyim.
Ben aydınlığım, ışığım
Ülkenin, geleceğiyim.
Mesleğime hep aşığım.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL