Her yerde kutu kutu evler.
Çeşit çeşit cam pencereler.
Kimbilir ne yaşamlar vardır.
Acı tatlı anılar vardır.
Yol üstünde bak, kat kat evler.
Yolları kesmiş, sanki devler.
Öğrenci odasında ışık.
Belli, yapılıyor ödevler.
Köy evleri, olur sıcacık.
Kapıları olur, kısacık.
Samimidir orda insanlar.
İbret alınası yaşamlar.
Bu evler de var, ne öyküler.
Yaşar, şehirliler ve köylüler.
Vardır, iyiler ve kötüler.
Gizli kalır, tüm hikayeler.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Sahnede çılgınca, danslar edersin.
Hayranlarını, hep ,candan seversin.
Şarkınla bizleri, dertlendirirsin.
Seni sevmeyen ölsün!, Yıldız Tilbe.
Delikanlım dedin, bizi bitirdin.
Ama evlisin! dedin, düşündürdün?
Sevdanın tadı, dedin, güldürdün.
Seni sevmeyen ölsün!, Yıldız Tilbe.
Sözün bestenin, hep dibine vurdun.
Aşkın öyküsünü, kafamda kurdun.
Hayata dedin ki artık yeter be!
Seni sevmeyen ölsün, Yıldız Tilbe!
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Ben, tüm dostlara, tek, seni anlattım.
Dedim ki; aşkın, en saf hali odur.
Bilseniz, ne badireler, atlattım.
Bak, gerçek sevgi, dedim, işte budur.
Ben, tüm çevreme, hep, seni anlattım.
Dedim ki; bakışı, bedel dünyaya.
Tüm, dertleri, kederleri fırlattım.
Yollarda beni, bırakmadı yaya.
Seni anlattım, hep iyi andılar.
Sanki iyiye, güzele, kandılar.
Dedim ki, sanki o, istanbul şehri.
Ben, seni anlattım, fotoğraf sandılar.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
İlk çağlardan, bu zamanlara kadar.
Evreni araştırdı, filozoflar.
Neden ve niçin diye, hep sordular.
Neden yok oldu birden, dinazorlar?
Diojen, Sokrates, Aristolatales.
Anaksimenes, Pisagor, Thales.
Bütün düşünürler, sorguladılar.
Görmediler şüpheciliği, abes.
İnsanlar, neden dünyada var oldu?
Bazıları bu rüyada, kayboldu.
Hepsi övdü, insani erdemleri.
Bazısı, da bu davaya, baş koydu.
Bilgi en kıymetli, değer sayıldı.
İnsanoğlu, bu tespite bayıldı.
Yıllarca bilginin, peşinden koştu.
Bilgiler, bütün evrene yayıldı.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL