Evlatlarımız
Öyle evlatlar yetiştirinki!
çiçek gibi
insanlığın bir umudu olsunlar,
insanlık için çalışsınlar.
Öyle evlatlar yetiştirin ki!
Bu vatan için çalışsınlar,
Hiç korkmadan cesurca savaşsınlar,
Belik,korkusuz,cesur olsunlar.
Öyle evlatlar yetiştirinki!
insanlık için çalışsınlar,
Kendi kendilerine yetebilsinler,
Saygıyı, sevgiyi iyi bilsinlar.
Şerife BAHÇE
KARMA ŞİİRLER Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Çöl Ve Ben
Çöl ve ben özdeş
aynı rengi taşır kalplerimiz
ay ışığı fısıldar artık gece
ve mavi rüzgar ardına düşen
düşün
kahrediyor gülüşün
gül ışın
ayak izleri taşır kervanların
ruhunda titreşen teller örülü bilmece
ki dikenlidir kaktüs kuruyan göle özdeş
çöl ve ben darmadağın
altüst olmuş dağ kadar damlar
yüreklerimiz sıkıştıkça bahtı kara bulut
gülcenin yanağından kutsi kan
kan çanağı kör çağın
aşikarene işte, köreliyor istidadı özlemi şehadetin
ve çizmek kumda
göl kıyısında gül yeşerten umut
çöl ve ben çılgın
işte bileklerimiz akıyor pervasız
sararmış zahir akasyaya sargın
hakikatin hayali büyüyor
kangren yüreğimde devasız
isyana ayarlı hırçın yönümle
ki can bulsun ölümle
Haşim Aslan
İngilizce öğrt.
KARMA ŞİİRLER
Unutamayışımın Nefretiyle
Unutamayışımın nefretiyle kalktım bugün yataktan.
Odada ne varsa sağa sola fırlattım,
Bir seni atamadım şu kalbimdeki yerinden
Öyle bir mühürlemişim ki seni
Kıyamet kopsa kıpırdamazsın şu kalbimdeki yerinden.
Bir sen kıpırdamassın şu kalbimdeki yerinden.
İlayda Ulukavak
KARMA ŞİİRLER
Mehmet Toprak Oldu
Yokluktu, yoksulluktu Anadolu!
Bozkırın orta yerinde bir çocuk doğdu…
Adı Mehmet oldu.
O şehit oğluydu. Daha doğmadan yetim oldu!
Anası kaptı Mehmet’i, Koştu!
Tarlada ırgat oldu.
Eski bir yorgana sardı Mehmet’i, toprağa koydu.
Gün oldu meme emdi; karnı doydu, gözü doydu.
Gün oldu; aç kaldı, susuz kaldı.
Gün oldu, toprak onun yatağı oldu.
Mehmet toprağın üstünde kırk günlük bebek oldu.
Yağmur yıkadı yüzünü, ayaz kuruttu ellerini,
Güneş kararttı tenini…
Mehmet’in aklı erer oldu,
Babasını sordu.
Dedi anası, şehit oldu!
Gövdesini toprak yaptı, vatana kattı!
Senin baban toprak oldu!
Mehmet’in aklı ermedi.
Babası nasıl toprak olurdu?
Gün geldi, Düşman Çanakkale’ye geldi.
Toprak! Dedi.
Mehmet’in yaşı on yedi…
Toprak benim babam dedi, vermem dedi!
Mehmet, Mehmetçik oldu.
Anası onu son kez doyurdu.
Koştu Çanakkale’ye, Mustafa Kemalin askeri oldu!
Gün oldu; karnı doydu, gözü doydu.
Gün oldu; aç kaldı, susuz kaldı.
Gün oldu toprak onun yatağı oldu
Mehmet toprağın üstünde kırk günlük asker oldu!
Yağmur yıkadı yüzünü, ayaz kuruttu ellerini,
Güneş kararttı tenini…
Mehmet’in aklı erdi, hatırladı,
Babasının gövdesini toprak yaptığını; anladı,
Babası nasıl toprak oldu?
Mehmet, Mehmetçik oldu!
Çelik oldu, duvar oldu, ÇANAKKALE GEÇİLMEZ OLDU!
Ateş kustu düşman, mermi kustu, bomba kustu…
Durdu Mehmet, çöktü dizlerinin üstüne.
Kan vardı göğsünün üstünde!
Alnını toprağa koydu,
Toprak kan oldu!
Yattı toprağın üstüne, kırk günlükken yattığı gibi…
Tuttu toprağı, kırk günlükken tutuğu gibi…
Mehmet toprak oldu!
Toprağa renk oldu!
Bitki oldu, yaprak oldu!
Bayrağa kırmızı oldu!
Gelin kızın halısında boya oldu, desen oldu!
Koyuna kuzuya çimen oldu, yün oldu, iplik oldu!
Ustanın elinde çanak oldu, çömlek oldu!
Aşığın dilinde türkü oldu…
İki yüz elli bin Mehmet şehit oldu!
İki yüz elli bin Mehmet toprak oldu!
Toprak bize VATAN oldu!
Fikret TUNÇ
KARMA ŞİİRLER
