Büyüdüm De Ne Oldu Şiiri

Hayat Dediğin Nedir Ki

Sudokuyu andırır bazen hayat

Kaybetmene yetecektir tek bir yanlışın

Hayat, sonsuz labirent misali

Işığı görmen imkansız belki

Hayat, gülümsemeni sağlayan fıkradır

Güldüğün kadar ağlatır seni

Hayat, tek perdelik tiyatrodur

Kukla niyetine oynatıyorlar bizi

Hayat, matematik sınavı gibidir

Çalışırsan kazanırsın ama çalışmazsın

Gökdelene merdivenden çıkmaktır hayat

Çıktıkça yeni bir merdivenle karşılaşırsın

Hayat, soru bankası gibidir

Cevaplar arkadadır ama bakamazsın

Yaşlı bir palyaço gibidir hayat

Sahnede gülüp evde ağlarsın

Genç bir çocuğun aşkı gibir hayat

Çok sever ama kavuşamazsın

Hayat,bir gül demeti gibidir

Çok güzel kokar ama solarsın

Hayat,bir şiir yarışmasıdır

Gönülden yazar ama kazanamazsın

Ümit Zafer Bağcı

Ümit Zafer BAĞCI

Yiğidim Aslanım

Son cemre düşüyor toprağa

Artık soğuk kalacak bedeni

Ruhu nemli gözlerde yaşayacak ama

Hep yanımızda olacak, çünkü o ölmedi



Yiğidim aslanım diye ağıt yakacak annesi

Ateş düşecek bir ocağa daha, sebebi yok ki

Güneşe el sallayan umutsuz kar tanesi

Süzülüyor al bayrak ile, ebediyetin incisi



Sonbahar tez yakaladı, o körpecik bedeni

Haykırıyordu babası: Ölmedi o, ölmedi

Kokluyor kanlı gömleği, gözü yaşlı sevdiği

Kozadan uçtu gitti, anasının tek kelebeği



Ağlıyor bak kör kurşun, yanıyor içten içe

Benim suçum yok diyor, işlemem ki nefere

Onu öldüren ben değil, çakal sürüsüydü işte

Bir yıldız daha kaydı, dayanamayıp geceye



Gül koklamak dururken koparmak niye

İnsanoğlu gider mi sebepsiz cenge

Bir toprak uğruna kan döküp, öldürmek

Sonun olacak kara toprak, gelir o şehit gömmeye



Ümit Zafer Bağcı

Ümit Zafer BAĞCI

Büyüdüm De Ne Oldu

Küçükken top almak için giderdim markete,

Şimdi eve ekmek almak için.

Küçükken bisiklet sürmek için çıkardım mahalleye,

Şimdi nefes almak için.

Küçükken arkadaşlarımı görmek için giderdim okula,

Şimdi YGS sorularını görmek için.

Küçükken boş vakitlerimi misket oynayarak geçirirdim,

Şimdi şiir yazarak.

Küçükken komşunun camını kırardım,

Şimdi insanların kalbini.

Küçükken haksızlık yapanı oyundan atardım,

Şimdi kalbimden.

Küçükken parklarda gezmeyi severdim,

Şimdi karanlık sokaklarda.

Küçüken yalnız kalınca ağlardım,

Şimdi yanımda biri olunca.

Küçükken sloganım şöyleydi:

Ümit üzüm sever,

Zafer bayrak al,

Bağcı üzüm topla.

Şimdi ise:

Ümitlendim,

Zafere ulaştım,

Bağlandım hayata.

Geçmişi ve bugünü karşılaştırınca,

Düşünüyorum da büyüdüm de ne oldu?

Ümit Zafer Bağcı

Ümit Zafer BAĞCI