Aysız Gece Şiiri

Memleket

Bu memleket sevilmez mi efendiler
Toprak su hava şu yeşil ağaç
Mavi denizlerin yeşil köpüğü
Çilesi çamurun, çayın demi
Yosunu ırmağın, börtü böceği
Bu memleket bu vatan sevilmez mi
Bizi azat etseler de
Diyelim korkunç elleriyle assalar
Tükürseler Kocaman ağızlarıyla
Yine sevilmez mi bu ateşin kızılı
Ve bu rüzgar bu iklim
Bu memleket sevilmez mi efendiler
Allı pullu acılar işlese de ciğerlerimize
Doğduğum bu toz toprak
Belendiğim bu höllük
Kavak ağaçları çam kokuları
Bu memleket sevilmez mi efendiler
Bu açlık bu susuzluk
Askeri sivili alnının teri köylünün
İşçinin elinde nasırıyla
Ekmeğinin kokusuyla
Zulmünün de yarasıyla
Alevi'siyle Sünni'siyle
Bu memleket sevilmez mi beyler
Sevgilinin hası nazı
Aşkın onulmaz acısı gibi
Bu memleket beyler bayanlar
Bu memleket elbet çok sevilir
Yeter ki insan olsun herkes
Yeter ki her memleket gibi
İçinde insan olsun

Haydar ŞAHİNBAY

Haydar ŞAHİNBAY

Sonrası

Sonra susmayı öğrendim
Ve alışmaya her şeye
Deli sözcükleri gömmeyi öğrendim
yüreğimin matemine
Kesmeyi cümleleri orta yerinden
En öfkeli anımda yutmayı heceleri
Küfrü ıslatmadan kurutmayı
Sessiz fısıltıları öğrendim
Rüzgarın denize esen boğumlarında
Gürültülü yalnızlıklarda,
kulaç atmayı öğrendim en okkalısından
Ve görmeden bilmeyi
Sona varmadan inmeyi öğrendim
Her kalabalıktan
Sustum yağmur yağdı
Sustum gece açtı yıldızlar
Ben yokluğunda avunmayı öğrendim
Yer çekimine inat
Düşürmeden göz yaşımı masaya
Ağlamayı öğrendim içeriden
Özlemeyi külünden tutuşturarak yangını
Yanmayı öğrendim bir daha ölmemek için
Bırakışlarını en sevdiklerimin
Ben bende sustum
Sustukça söz oldum ben bedende
Görmeden en büyük acıyı
Dünyanın bir yerinde
Acıya hiç demeyi öğrendim
Düşünce baş üstü bir tenhada
Salıncak kurmayı öğrendim beyaz kağıtlardan
Ve tutup parmaklarımdan umudu öğrendim
Avuçlarımda biriktirirken mektuplarını
Sonra üşümeyi
Ve uçan kuşlardan medet ummayı
İçimde dertleri istif ederken gülmeyi
Öğrendim işte her piçliği
Şiir yazmayı öğrendim
Yüklemsiz mısraları sıkarken yumruklarımda
Ve ben seni öğrendim
Ayrılırken bıraktığın ayak izlerini sevmeyi
Her yaradan bir merhem öğrendim bilmediğim

//h.şahinbay//

Haydar ŞAHİNBAY

Ölen Sen

Deniz ölür akşam üstü

gece olur gözlerin

uykularımı böler umutlar

ince bir sancı girer sol böğrüme

ilacıma küserim

ay ışığını sağar sönük yıldızlar

derdest olur düşler

bir asil bir yedek

iki sigara sarar ellerim

ağlamaklı olur bir ara gözlerim

kirli tülbent örtünür sokaklar

ayak seslerine çevrilir başım

kedi tıkırtısı alaşağı eder yalnızlığı

sırtımda bir ağrı

ölüm desem sana

yaraya alışık değil bedenim

katlanamam böyle acıya

sana gelsem ölüm deseler adına

göğü bağlasam bulutlarından

yağsa yağmurlar sıksam bulutları

umudu peşkeş çekip geceye

karasında saçlarının eğireceğim gözlerini

//h.şahinbay//

Haydar ŞAHİNBAY