Bir yaprak dökümü, zaman.
Bir gün ışığı, göze görünen.
Bir tatlı an belki.
Yada, hüznün tam ortası...
Mevsim hicaz.
Mevsim yaz...
Bunu al, bir kenara yaz.
Bir kış güneşi, umutlar.
Ölüyor bak, karanlıkta...
Havada, yağmur yüklü bulutlar.
Affedenler azınlıkta...
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Tanrının verdiği en büyük nimet.
Nedir bilir misin? Ekmektir, ekmek.
Önce sürersin tarlayı, emek emek.
Sonra sularsın tohumu, öbek öbek.
Sonra uzar, boy boy göğe başaklar.
Sürülür hep birden bütün tarlalar.
Buğdayın sap ve danesi ayrılır.
Buğdaylar başaktan bir bir sıyrılır.
Buğdayı öğütür ve un yaparsın.
Sonra unu hamur yapar, pişirirsin.
Fırından çıkar bak, mis gibi ekmek.
İnsana olur hem, katıksız yemek.
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Seninle güzeldi, Kadıköy, Moda.
Seninle güzeldi, Beşiktaş, sahil.
İstanbul, güzel değildi aslında.
Seninle güzelleşiyordu şehir.
Yollar, kaldırımlar, ağaçlar...
Senleyken güzel ve renkliydi.
Camekanlar daha aydınlıktı sanki.
Beyoğlu bile, daha cıvıl cıvıldı.
El eleyken, kıskandırdı bizi zaman.
Çabucak tüketiverirdi kendini.
Oysa yalnızken öyle mi?
Geçmek bilmezdi, uzun saatler...
Herşeyin anlamlıydın bir zamanlar.
Şimdi yoksun...
Anılar geziyor, buluştuğumuz yerlerde.
Şehir, daha bir ürkek, sönük.
Kadıköy soğuk, bu aralar.
Beşiktaş, pek bir tenha...
Sen yokken, yalnızlık bir dost.
Şehir yalnız, ben yalın...
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL
Sen bir gül.
Ben bülbül.
Bir aşk bu.
İçi hicaz.
Dışı mecaz...
Biter mi ki?
Bu yaz...
Sen sevgili.
Ben sevimli.
Örtüşmedi...
Belki bitmeli.
Belki sürmeli.
Karar vermeli...
Aşk mevsimi.
Yaz mevsimi...
Mesut Yüksel
Mesut YÜKSEL