Geçerken görüyordum, bakmayıp atmışlardı,
Evlerinin dışında aç miyavlıyorlardı…
Baktım birisi ölmüş yol kenarına aldım,
O anda çaremiz yok hesabı yapamadım…
Sonra döndüğüm zaman bir çocuk ağlıyordu,
Diyordu, sevdirtmedi anladım duyguluydu…
Neyse elinden aldık yerine kitap verdik,
Kitabımız çıkmıştı onu teselli ettik…
O daha dün sağ idi üzülerek geçmiştik,
Biz, artık çaresiziz gücümüzü bitirdik…
Eskiden alırdık kapasitemiz varken,
Şimdi evim almıyor gücü tükettiğimden…
İki odalı evde kırk kadar kedimiz var,
Alma şeklinde değil doğurup çoğaldılar…
Açıkçası yalnızız gücüm yetmez şekilde,
Tehdit dahi alırız sokaktan git şeklinde…
Kâğıda sarılı taş bahçemize atılır,
Bir bir öldürüyoruz sabrımız kalmamıştır…
Oysa etraf kırsal kedi ne zarar verir?
Yıkım beklenilmekte tehdit mi etmelidir?
Bu yüzden ölenler çok yılda elli kadar var,
Öldüren belli değil delilsiz yapmaktalar…
Yani kalmayacaklar ölüp eksilecekler,
Görmezden gelmelerle yarın tükenecekler…
Mehmet Tevfik TEMİZTÜRK
Mehmet Tevfik TEMİZTÜRK