Çocuk Şiiri

Çocuk Şiiri | Hasan ŞEN

Çocuk

Sıhhatine önem verip,
Sağlam çocuk büyütmeli.
Temiz, güzel duyguları,
Her çocuğa öğretmeli.
Bilmeliyiz, çocuklardır,
Yarının büyükleri,
Onlar bir gün yönetecek,
Dünyadaki devletleri.

Mini mini çocuklara,
Candan sevgi beslemeli.
Çalışkanı, temizleri,
Bulup bulup hep sevmeli.
Nerede görsek düşkün çocuk,
Sıcak ilgi duymalıyız.
Acısına dertlerine
Biz de ortak olmalıyız.

Barış olsun, savaş olsun,
Çocukları sevmeliyiz.
Hepsine de değer verip,
Kıymetini bilmeliyiz.

Hasan ŞEN

Hasan ŞEN

çocuk şiirleri okul şiirleri eğitici şiirler öğretici şiirler amatör şiirler şiirlerimiz öğrenci şiirleri belirli gün ve haftalar şiirleri

Sev Çocuğum

Sen varınca çocuğum derin uykularına
annen şiirler yazıyor sana.
İç çekiyor bir yandan bilmiyorum niçin
geleceğini görüyor sanki ağlıyor için-için.

Ben de şiirler yazmak isterdim çocuğum
dağa-taşa kurda-kuşa, dört renkteki insana...
ama bu şiir çocuğum yalnız sana.

Mavi bir gök çiziyorum şimdi
şiirime olsun diye eş
mavi göğü sev çocuğum
orada barınır ısıtan güneş...
Bunları unutma adını unut
aydınlatan ay, kılavuz yıldızlar
dost yağmurların anası bulut
Sal uçurtmanı göklere yine
onunla selam gönder hepsine.

Bu topraktır çocuğum, toprağı sev
Bin verendir o "bir"ine
Sığınaktır o ölüne, dirine.

Şimdi de bir deniz çiziyorum
sana çocuğum, sev denizi
vapurlardır, kayıklardır üstünde yüzen
onlardır çıkaran balıkçıysak kısmetimizi
Onlardır yolcuysak kavuşturan
birbirimize bizi.

Şunlar ağaçlardır çocuğum
sev söğüdü, kavağı, çınarı, çamı
onlar ormanı oluştururlar
orman oluşturur yaşamı...

Sana çiçekler çiziyorum çocuğum
Türlü renkleri, türlü kokuşları olan
Sevince açan çiçekler, unutulunca solan...

Bunlar hayvanlardır
güzellerini sev, kusurlarını görme
çirkinlerine çocuğum
yüreğinde yer verme.

Sana kuşlar çiziyorum şimdi
her birinin başkadır ötüşleri
başkadır uçuşları
sev çocuğum özgürlüğün
resmini çizen kuşları

Fevzi Günenç

Fevzi Günenç

Çocuk Marşı

Kapı önünde Ayşe,
Hanım hanımcık iş gördü,
Sonunda kendine göre
Bir yuva kurdu.

İlk ben oldum misafiri,
Güle güle otur'a gittim.
Bir yüksük-fincanda getirdiği
Hayal kahveyi içtim.

Kibrit kutusu şeklinde
Oturmuştuk bahçeye karşı.
Ortada hokkadan bir masa,
Üstünde örtü yerine yaldızlı çikolata kağıtları.

Gözüm gazoz kapaklarına gitti,
Sorup öğrendim; Kapkacakmış.
Toplamış sokaktan ucu yanmış kibritleri:
Bu kış odun yakacakmış.

Yangın yeri bir arsadan bulduğu
Cam kırıkları; Para.
Ev çevirmek kolay, diyordu,
İş tutumlu olmakta. Ayşe'yi o anda görmeliydiniz!

Eski kadınların kanıyla evcimen
Sisli geleceklere hazırlık
Çıkmış çocuk varlığından
Zamanların ötesine tertemiz.

Ayşe'm gibi, dünyada,
Ayşe'ler dolu.
Hepsi "evcik" oynar
Öteden beri.

Ayşe'ler büyür,
Günün birinde
Oyun-ev'leri
Sahici olur.

Ama hepsinin mi?
Hepsinin değil.

Ayşe'lerin kimisi
Yuvadan evden yoksun
Sert rüzgarlar önünde
Güz yaprakları gibi
Boşluklara savrulur.

Behçet NECATİGİL

Behçet NECATİGİL

Benim Çocukluğumda

İnsanlar Birbirlerini Çok Severdi
Benim Çocukluğumda
Oyunlar Oynardık
Şimdiki Zamanlarda Unutulan Oyunlar
Teyzeler Amcalar Çok Severdi Bizleri
Radyo Tiyatroları Dinlerdik
Misafirliklerde Sohbet Dinlerdik
Fakirdi İnsanlar Ama Hep Mutluyduk
Bayramlarda El Öperdik
Atlıkarıncaya Salıncaklara Binerdik
Kurulan Panayırlarda
Herkes Birbirini Tanırdı
Komşun Açken Yatılmaz
Komşun Ağlarken Gülünmezdi
Benim Çocukluğumda
Bakkal Amca Hepimizin Amcası İdi
Büyükler İse Hepimizin Abisi
Sayardık Severdik Komşularımızı
Irkına Dinine Mezhebine Bakmadan
Kızlar Hepimizin Kız Kardeşi
Hepimizin Namusu İdi
Benim Çocukluğumda
İstanbul'un Fener Ve Balat'ında...

Emekli Pol.Mem Birol Ünlütürk

Oyunsuz Nasıl Büyürüm

Ben küçük bir çocuğum,
Elimde çubuğum,
Sırtımda gocuğum,
Oyunlarla büyürüm...

Oyun benim hakkım,
bırakın oynayayım,
Bitince ev ödevim,
Birazcık oynayayım.

Ağacı toprağı severim,
Hayvanları severim,
Hele onlarla oynamayı,
Daha çok severim.

Ben küçük bir çocuğum,
Elimde çubuğum,
Sırtımda gocuğum,
Oyunlarla büyürüm...

Tuğba UÇAR <3