Bir zamanlar, bir ahırın yanındaki kümeste küçük kırmızı tavuk yaşardı. Neredeyse tüm zamanını ahırda dolaşarak, yerlerde solucan arayarak geçirirdi. Şişman ve lezzetli solucanları çok severdi ve bunların civcivlerinin sağlığı için kesinlikle gerekli olduğunu düşünürdü. Ne zaman bir solucan bulsa, civcivlerine "Cik cik cik!" diye seslenirdi.
Ahır kapısında tembel tembel uyuyan bir kedi, oradan oraya koşan fareyi korkutmaya bile zahmet etmezdi. Ayrıca, domuz ahırında kalan ve ne olacağını umursamayan, yeter ki yiyip şişmanlayabilsin diye bir domuz yaşardı.
Bir gün küçük kırmızı tavuk bir buğday tohumu buldu. Tohumu nazikçe ısırdı, bir solucan olduğunu düşündü, ama hiçbir şekilde solucana benzemiyordu! Küçük kırmızı tavuk onu ahırda taşıyarak ne olabileceğine dair birçok soru sordu. Bunun bir buğday tohumu olduğunu ve ekilirse tohumun büyüyeceğini ve olgunlaştığında ekmek yapmak için kullanılabilecek una dönüştürülebileceğini keşfetti.
Ama önce tohumun ekilmesi gerekiyordu. Bu yüzden, yardım için Domuz, Kedi ve Fare'yi düşündü ve onlara seslendi;
- Tohumu kim ekecek?
"Ben değil," dedi Domuz,
"Ben değil," dedi Kedi,
"Ben değil," dedi Fare.
"Peki, o zaman söyleyeyim," dedi küçük kırmızı tavuk.
Birkaç ay sonra buğday daha da büyüdü ve hasada hazır hale geldi. Bu yüzden etrafta koşturdu ve seslendi;
– Buğdayı kim biçecek?
"Ben değil," dedi Domuz,
"Ben değil," dedi Kedi,
"Ben değil," dedi Fare.
"Peki, o zaman söyleyeyim," dedi küçük kırmızı tavuk.
Büyük buğday bitkilerinin hepsini kesmeye başladı.
Buğdayı harmanlamanın zamanı gelmişti. Çok umutlu bir tonda tekrar seslendi,
- Buğdayı kim harmanlayacak?
"Ben değil," dedi Domuz,
"Ben değil," dedi Kedi,
"Ben değil," dedi Fare.
"Peki, o zaman söyleyeyim," dedi küçük kırmızı tavuk.
Buğdayı harmanladıktan sonra tekrar yardım istedi.
- Buğdayın öğütülmek üzere değirmene taşınmasına kim yardım edecek?
"Ben değil," dedi Domuz,
"Ben değil," dedi Kedi,
"Ben değil," dedi Fare.
"Peki, o zaman söyleyeyim," dedi küçük kırmızı tavuk.
Buğday çuvalını taşıyarak değirmene doğru yürüdü. Orada buğdayı beyaz un haline getirdi.
Buğday öğütüldükten sonra artık ekmek yapılması gerekiyordu.
Domuz, Kedi ve Fare'nin kesinlikle yardım edeceğinden hâlâ emin olan kadın, "Ekmeği kim yapacak?" diye seslendi.
"Ben değil," dedi Domuz,
"Ben değil," dedi Kedi,
"Ben değil," dedi Fare.
Ne yazık ki Küçük Kırmızı Tavuğun bütün umutları suya düştü.
Bunun üzerine Kırmızı Tavuk yine “Ben de öyle yapayım” dedi.
Önlüğünü giyip hamuru hazırladı, kalıp tahtasını ve fırın kaplarını çıkardı, ekmeği kalıpladı, somun ekmeklere böldü ve fırına koyup pişmeye bıraktı.
Bir süre sonra havada nefis bir koku vardı. Küçük kırmızı tavuk fırından mükemmel bir şekilde pişmiş güzel kahverengi somunlar çıkardı.
Küçük kırmızı tavuk alışkanlıktan dolayı seslendi;
– Ekmeği kim yiyecek?
"Ben yiyeceğim," dedi Domuz,
"Ben yiyeceğim," dedi Kedi,
"Ben yiyeceğim," dedi Fare.
Ama bu sefer küçük kırmızı tavuk cevap verdi:
- Hayır! Yemeyeceksiniz. Hepsini ben yiyeceğim.
Küçük kırmızı tavuk civcivlerini çağırdı ve tüm lezzetli ekmeği yedi.
Domuz, Kedi ve Fare için hiçbir şey kalmadı.
Küçük Kırmızı Tavuk çocuk masalları masal oku masal sitesi çocuk masalı masal kitabı değişik masallar