Bektaşi’nin biri cuma günü bir caminin önünden geçerken, hocanın verdiği vaazı yoldan duyar. Bektaşi hocanın vaazda söylediklerine kulak verir ve Bektaşi’ye göre hocanın anlattıkları hep saçmadır.
Bektaşi dayanamaz ve camiye girer. Bir köşeye oturur ve hocanın vaazını dinlemeye devam eder, içinden ben bu yalanlara daha fazla dayanamam der ve ayağa kalkarak aniden söze karışır;
- Eyy cemaat, bu hocanın anlattıkları hep yalan, sakın inanmayın...
Bunun üzerine herkes döner Bektaşi’ye bakar. Hoca da sert tepki gösterir;
- Eyy cemaati müslimin, aramızda bir zındık var, şuna haddini bildirin, der.
Bunun üzerine camide bulunan cemaat, Bektaşi’ye saldırır. Bektaşi orada yediği dayakla kalır, kendini zor dışarı atar.
Gel zaman git zaman, yine bir cuma günü Bektaşi yine aynı camiinin önünden geçer ve aynı hoca gene vaaz veriyordur. Bektaşi yine dayanamaz içeriye girer.
Bu sefer Bektaşi’nin aklına parlak bir fikir gelir ve ayağa kalkarak cemaate şöyle der;
- Eyy cemaat bu hoca var ya bu hoca, öyle mübarek biri ki bu hocanın sakalının bir telinden alan cennete gider vallahi, der.
Bunun üzerine cemaat hocanın üzerine saldırır ve hoca orada don gömlek, biraz da hırpalanmış şekilde kalır.
