Çanakkale Şiiri

Çanakkale Şiiri | Melike BULUT

Çanakkale

Yıl 1915
Aylardan mart
Gelibolu adasında
Lazı , Kürdü ,Çerkezi
Hepsi çanakkale'de birleşti

Genç , yaşlı , evli , bekar
Hepsi yok muydu cephede ?
Hedef önce boğazlar değil miydi ?
Anaların yüreği yanmıyor muydu ?
Her karış toprak kanla dolmadı mı ?
Ama ne oldu ?
Çanakkale dediler, savaşa girdiler
Onca şehit verdiler
Yılmadılar , yıkılmadılar
Mustafa Kemal öncülüğünde düşmanı yendiler .

Melike BULUT

Çanakkale şiiri eğitici şiirler okul şiirleri öğretici şiirler öğrenci şiirleri amatör kısa şiirler

Çanakkale Zaferi

Sel gibi geldiler,
Geldikleri gibi gittiler,
Silahlara güvendiler,
Sandılar ki yenecekler.

Hangi mermi deler,
İman dolu kalbi?
Sanma ki bu sevgi,
Can, canan sevgisi.

O gün kıyamet koptu,
Yerler kan tuttu,
Topraklar ceset yuttu,
Etraf iman doldu.

Gülenlerin yüzü soldu,
Toprak kan doldu,
Kandan ağaç oldu,
Ağaçtan vatan doğdu.

On sekiz Mart'ta,
Çanakkale tarafında,
Bir savaş oldu,
Diğer destanlar soldu.

Aslan gibi kükredi,
İman gibi gürledi,
Tekbir ile devirdi,
Benim canım şehitlerim.


Ömer DEMİR

Ömer Demir

Çanakkalem

Oyuldu vatanıma dikilen o kem gözler
Çanakkale yi anlatmaya yetmez ki sözler
Tek canlı şahidi gökte yıldızlar
Düşmana geçit vermedi Çanakkale
Cumhuriyete temel attırdı Çanakkale

ALLAH ALLAH diyerek siperlerden çıktılar
Bedrin aslanları gibi tekbir ile coştular
Gök kubbenin altında yeni tarih yazdılar
Düşmana geçit vermedi Çanakkale
Cumhuriyete temel attırdı Çanakkale

Vermedi namerde geçit şanlı türkün ordusu
Tekbir sesleriyle olduk uhud bedir ordusu
Şahadete erdirir bize iman vatan sevgisi
Düşmana geçit vermedi Çanakkale
Cumhuriyete temel attırdı Çanakkale

Vatanıma bayrağıma dikilen o kem gözleri
Namahremime dokunacak o kahpe elleri
Vermedi bunlara geçit fatihin askerleri
Düşmana geçit vermedi Çanakkale
Cumhuriyete temel attırdı Çanakkale

Aman Allah bu ne cenktir bu ne hal
Zafer ihsan eyle bu millete zülcelal
9.tümenle hücum verdi yarbay Mustafa kemal
Düşmana geçit vermedi Çanakkale
Cumhuriyete temel attırdı Çanakkale

Mustafa Taşkanat

zeynep sena

Zindandan Mehmed'e Mektup

Zindan iki hece, Mehmed'im lâfta!
Baba katiliyle baban bir safta!
Bir de, geri adam, boynunda yafta...
Halimi düşünüp yanma Mehmed'im!
Kavuşmak mı? .. Belki... Daha ölmedim!

Avlu... Bir uzun yol... Tuğla döşeli,
Kırmızı tuğlalar altı köşeli.
Bu yol da tutuktur hapse düşeli...
Git ve gel... Yüz adım... Bin yıllık konak.

Ne ayak dayanır buna, ne tırnak!
Bir âlem ki, gökler boru içinde!
Akıl, olmazların zoru içinde.
Üstüste sorular soru içinde:
Düşün mü, konuş mu, sus mu, unut mu?
Buradan insan mı çıkar, tabut mu?

Bir idamlık Ali vardı, asıldı;
Kaydını düştüler, mühür basıldı.
Geçti gitti, birkaç günlük fasıldı.
Ondan kalan, boynu bükük ve sefil;
Bahçeye diktiği üç beş karanfil...

Müdür bey dert dinler, bugün 'maruzât'!
Çatık kaş.. Hükûmet dedikleri zat...
Beni Allah tutmuş, kim eder azat?
Anlamaz; yazısız, pulsuz, dilekçem...
Anlamaz; ruhuma geçti bilekçem!

Saat beş dedi mi, bir yırtıcı zil;
Sayım var, maltada hizaya dizil!
Tek yekûn içinde yazıl ve çizil!
İnsanlar zindanda birer kemmiyet;
Urbalarla kemik, mintanlarla et.

Somurtuş ki bıçak, nâra ki tokat;
Zift dolu gözlerde karanlık kat kat...
Yalnız seccâdemin yününde şefkat;
Beni kimsecikler okşamaz mâdem;
Öp beni alnımdan, sen öp seccâdem!

Çaycı, getir, ilâç kokulu çaydan!
Dakika düşelim, senelik paydan!
Zindanda dakika farksızdır aydan.
Karıştır çayını zaman erisin;
Köpük köpük, duman duman erisin!

Peykeler, duvara mıhlı peykeler;
Duvarda, başlardan, yağlı lekeler,
Gömülmüş duvara, baş baş gölgeler...
Duvar, katil duvar, yolumu biçtin!
Kanla dolu sünger... Beynimi içtin!

Sükût... Kıvrım kıvrım uzaklık uzar;
Tek nokta seçemez dünyadan nazar.
Yerinde mi acep, ölü ve mezar?
Yeryüzü boşaldı, habersiz miyiz?
Güneşe göç var da, kalan biz miyiz?

Ses demir, su demir ve ekmek demir...
İstersen demirde muhali kemir,
Ne gelir ki elden, kader bu, emir...
Garip pencerecik, küçük, daracık;
Dünyaya kapalı, Allaha açık.

Dua, dua, eller karıncalanmış;
Yıldızlar avuçta, gök parçalanmış.
Gözyaşı bir tarla, hep yoncalanmış...
Bir soluk, bir tütsü, bir uçan buğu;
İplik ki, incecik, örer boşluğu.

Ana rahmi zâhir, şu bizim koğuş;
Karanlığında nur, yeniden doğuş...
Sesler duymaktayım: Davran ve boğuş!
Sen bir devsin, yükü ağırdır devin!
Kalk ayağa, dimdik doğrul ve sevin!

Mehmed'im, sevinin, başlar yüksekte!
Ölsek de sevinin, eve dönsek de!
Sanma bu tekerlek kalır tümsekte!
Yarın, elbet bizim, elbet bizimdir!
Gün doğmuş, gün batmış, ebed bizimdir!

(1961)

Necip Fazıl Kısakürek

Bahadır Alemdar

Çanakkale Geçilmez

Koca boğaz, çıkmak üzereydi elden
Sanki ejdarha gibi kükrüyordu giderken
Kaybolmasın gözden diye dualar açıldı göklere
Koca Seyid kıstı gözlerini, acaba yetecek mi kuvveti

Gülle değilde sanki, tüm dünyayı aldı omuzlarına
Damarlarındaki kan dile geldi; "Ya Allah de" unutma
Öyle bir imanla yüklendi, gördüm, yer gök ayakta
Seyid'im Mehmet'im, silinmeyecek ismin tarihte

Biten umutlara can suyu veren Seyid onbaşım
Düşmanın mağrur çehresini astıran yiğidim
Mustafa Kemal' in geçilmsz dediğini batıran
Çanakkale kurtuldu bitmedi benim savaşım

Rüzgar Bedir