(1923 İstanbul)öykü, roman ve deneme yazarı. İlk gerçekçi yazarlarımızdan Ebubekir Hâzım Tepeyran'ın torunudur. İstanbul Üniversitesi Hukuk ve Edebiyat fakültelerinde sürdürdüğü yükseköğrenimini yarıda bırakarak edebiyatı uğraş edindi. "Serveti Fünun - Uyanış" dergisinde çalıştı. Vatan, Barış, Milliyet ve Cumhuriyet gazetelerinde fıkra yazarlığı yaptı. Savaşın yarattığı bunalımlar karşısında orta tabaka insanının yaşamına özgü acıları, yoksullukları, küçük serüvenleri işleyen öykülerden oluşan ilk kitabı "Önce Ekmekler Bozuldu", ilgiyle karşılandı. Günlük yazılarında toplumun sorunlarına Kemalist öğreti doğrultusunda çözüm getirmeye çalışan bir yazar olarak göründü. "Suçumuz İnsan Olmak" (1957) romanı ile Türk Dil Kurumu; "Berber Aynası" (1985) adlı öykü kitabı ile Sait Faik hikâye ödüllerini kazandı. Halen Cumhuriyet gazetesinde köşe yazarlığı yapmaktadır (1990). Yapıtları arasında "Garipler Sokağı" (roman, 1950), "Şair Dostlarım" (1964), "Dost Kitaplar" (1967), "Yalnızlık Bana Yasak" (öyküler, 1967), "Anılarda Görmek" (1972), "İstinye Suları" (1973), "İnsan Bir Ormandır" (1975), "Atatürk Yaşadı mı?" (1975), "Gençler Bize Bakıyor" (yazılar, 1978), "Hey Vapurlar Trenler" (öyküler, 1981), "Önce Şiir Vardı" (1982), "Lunapark" (1983), Önce Aşk (1993), Şairlere Ölüm Yok (1994), Güzel Düşlerin Sonu (1995), Şarkılar Kadar Mahzun (1997) ve Batık Bir Gemi (1997) sayılabilir.
