Eğitim Sitesi

Yara Şiiri

Yara

Adına geçmiş diyorlar ama
Çok derin yaralar asla geçmiyor
Paslı bir çiviyle çakılan acılar
Hiç unutulmuyor
Yüzüne bakıyor yüzsüzce sırıtıyor
Kaçamıyorsun geçmişinden
Dönüp dolaşıp yakana yapışıyor
Sen onu bıraksan da o seni bırakmıyor
Kader malesef sana hiç şans vermiyor
Hep seni çıkmaz bir sokağa sürüklüyor
Çığlık atıyorsun duyan olmuyor
Yakarıyorsun yaradan ortadan kayboluyor
Malesef hayat çok acımasız
Eğ bana boynunu diyip
Seni yüreğinin tam ortasından vuruyor.

Songül Solgun

Songül SOLGUN Şiirleri

  

Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.

Benzer Songül SOLGUN Şiirleri:

Zifiri Karanlıık

Ara sıra hayatıma gelip girdiler
Yüreğime çok acılar ektiler
Doldu taştı ,zamanı çoktan aştı
Bu devrin miladı da kapandı
Acı çekmek özgürlükmüş diyenler
Acıyı en derinde hep hissedenler
Ne kaderi ne yüzü gülmeyenler
Geçmişi hep defterden silerler
Sessiz olsun dil hep sussun
Gündüzler zifiri karanlık olsun
Azrail kapımda hep nöbet tutsun
Yarim ecel ,ecelim tez elden olsun
Zamanı geldiğinde gel de geleyim
Korkmam ben ölümden hadi gidelim
Sen bilmezsin belkide ne bileyim
Huzurun yolunu gel ben sana göstereyim
Vakit tamam,artık geçmişimi sileyim.

Songül Solgun

Songül SOLGUN

Sen Hoşçakal

Sağ gösterip sol vuran
İki ileri bir geri gidip duran
Söylemez korkar cesareti olmayan.
Uçurumun ucundayım gelip tutsana
Zaman çok kısa dönüp baksana
Ne çabuk geçer yıllar bir anlasana
Ben gidiyorum artık çok uzaklara.
Sabret bekle dediler bizde sabrettik
Çok uzun zor zamanlar katettik
Olmayacak duaya hep amin dedik
Meğer hepsi yalanmış boş yere mi bekledik.
Dil acı söyler,zehir kusar kelimeler
Bir ışık yok kapkaranlık gönüller
Bir umudun daha sonunu getirdiler
Uzaktan el sallar bana hep güzel şeyler.

Songül Solgun

Songül SOLGUN

İşte Öyle

Öyle bir gündü ki,ses yoktu hiç bir canlıda
Hepsi sessizliğe bürünmüş
Sus pus olmuştu
Ruhları ağlıyordu,karanlıklar içinde
Herkesin yüzünde sahte bir maske
Gülüyorlardı
Ama aslında içleri kan ağlıyordu
Bir bir yok oluyordu tüm duyguları
Kalpleri taş misali
Gözleri cam misali
İçleri volkan kaynıyordu
Susuyorlar,konuşamıyorlar
Evet hep korkuyorlardı
Çok korkuyorlardı,aşkı arıyor
Aşkı bulunca korkup kaçıyorlardı
Ruhları esirdi,zincirler vardı duygularında
Zincirler kırılmıyordu
Zincirler tabularla sımsıkı sarılmıştı
Ölüyorlardı içten içe
Zavallı insancıklar,yaşadıklarını sanıyorlardı.

Songül Solgun

Songül SOLGUN

Yara Şiiri