Ey bu vatan evladı!
Dur, bir tanı ecdadı!
Özgürlüğünün adı,
Şehit kokan toprağı.
Bayrağına kastetmiş,
Gözü dönmüş caniler.
Nerelerden geldiler?
Hem neden geldiler?
Hedef Çanakkale’ydi,
Leş kokar kibirleri,
Haçlının zelilleri,
Döktüler zehirleri.
Donanma son sistem,
Boğazda kuduzlar,
Toplar hiç susmuyor,
Kinler kusuluyor.
Zırhlılardan gelen toplar,
Uçaklardan bombalar,
Bunlarda mertlik ne arar,
İnsanlıktan yoksunlar.
İmansızlar, vicdansızlar
Her taraftan saldırdılar,
İman sızlar, vicdan sızlar,
Gövdeler artık başsızlar.
Atan namus dedi,
Vatan canım dedi,
Canını verdi,
Namusu çiğnetmedi.
Yağmur gibi mermiler,
Ecdadın göğsü siper,
Aylarca direndiler,
Haçlı’yı titrettiler.
Atan kalbim dedi,
Vatan benim dedi,
Benliğini verdi,
Bayrağı indirtmedi.
Lağımlardan geldiler,
Bombalayıp gittiler,
Koptu parmak, el, ayak,
Uçtu başlar, göz, kulak
Atan can dedi,
Vatan kan dedi,
Kanını verdi,
Ezanı dindirtmedi.
İmkân bizde dediler,
Galip geliriz dediler,
İmana yenildiler,
Defolup gittiler.
Ey evlat! İşte budur ecdad,
Bil, bildir, diril
Ve dirilt!
Şehit kokan toprağı.
Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan
Yûnus KOKAN Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Yirmi birinci asrın başında,
Yûnus minare başında,
Bir yanında Mevlânâ,
Bir yanında adaşıyla.
Seslenir tüm insanlığa,
Seslenir gür bir sedayla,
Düşmanımızdır cehalet,
İlim ile olur adalet.
Ama önce gelir marifet,
Kul önce kendini okumalı,
Yoksa ilim sandığı da,
Olur ona cehalet,
Kaybolur yine adalet.
Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan
Yûnus KOKAN
Bal damlıyor dilinden,
Yaş geliyor gözünden,
Kim anlıyor sözünden,
Âşığın özünden.
Zarar gelmez elinden,
Kalp kırılmaz dilinden,
Yellerin telinden,
“Hu!” okuyor derinden.
Ebrehe’nin filinden,
Hak korudu şerrinden,
Yüz çevirme beytinden,
O gönül evinden.
Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan
Yûnus KOKAN
Tutulma zara!
Hikmeti ara!
Gir Hakk yoluna!
Düşme sen dara!
Baktım mezara,
Kim ibret ala?
Gaflet yok ola!
Marifet dola!
Yûnus fukara,
Uğratma nara!
Gönlümde yara,
Hidayet sara.
Şâir’ül İslâm Yûnus Kokan
Yûnus KOKAN