Gönül Vurgun Yedi
Gönül vurgun yedi dostun elinden!
Arayıp da sormaz zalım halimden.
Ben bıktım usandım elin dilinden;
Dost sineme hançer vurduktan sonra.
...Eylen turnam eylen, kendini yorma.
...Sende ben gibi aşk oduna yanma.
...Her selam vereni dostundur sanma;
...Hüseyin Ker'bela da kaldıktan sonra.
İnsan sevdiğine böyle mi yanar...
Kanar yürek yaram, sol yanım sızlar.
Güllerin dalına kargalar konar;
Dost bağıma gazel düştükten sonra.
...Kul Okyay bu dünya,zalımın dünyası.
...Aslı hanı yakmış,keremin sevdaı.
...Söyle nereye gittin, başımın belası...
...Beni onulmaz derde saldıktan sonra.
Hanifi OKYAY 15.01.2020 / 11:06
Hanifi OKYAY Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Olmaz Mı
Bu hale düşmemin sebebi sensin!
Bir kez olsun hatırımı sorsan olmaz mı?
Sen Leyla'isen mecnun aşığın benim;
Bir gün olsun yüzüme gülsen olmaz mı?
***Soldu güllerim gönül bahçemde.
***Ondan beri bülbül'üm matemde!
***Bir yara açtın ki sol göğsümde;
***Sızlayan yaramı sarsan olmaz mı?
Böyle efkarlı olmamın sebebi sensin!
Hasretin dağ gibi çöküyor üstüme:
Almadım kimseyi gönül haneme;
Bir gece gelmişken kalsan olmaz mı?
***Abu zemzem akar dilden dimağa.
***Siyah sürme çekmişsin bukağa:
***Girmeden Kul Okyay kara toprağa;
***Bir buse leb'inden versen olmaz mı?
Hanifi OKYAY 10.09.2021 /10:50
(Abu-su, dimağ damak) (Bukağa- keleğçe +gözde hapsedilmek)
(Leb-dudak)
Hanifi OKYAY
Düşman Ettiler
Yıkıp viran etti beni, sevdanın yeli:
Olsa da konuşsa, su gonümün dili!
Bir kere görsen, bende ki seni;
Beni bu sevdaya, düşman ettiler.
Gonümden gonüne, hayal kurarken!
Kullar içinde derdime,deva ararken!
Sevdanı yarama sürüp sararken;
Seni sevdiğime,beni pişman ettiler.
Yalvardım yakardım, kimse duymadı.
Gonümün hatırını, kimse saymadı.
Bu aşkta ben gibi, kimse yanmadı!
Beni bu sevdaya,düşman ettiler.
Kul Okyay sormaz mı? Neydi suçum?
Tanrı şahit: Bir türlü dinmiyor acım!
Neden erken ağardı, başımda saçım?
Seni sevdiğime,beni pişman ettiler.
Hanifi OKYAY 23.08.2018 /18:40
Hanifi OKYAY
Emmioğlu
Zaman mı değişti yoksa insanoğlu mu?
Biz ne olduğumuzu unuttuk be emmioğlu.
Çağ mı atladık yoksa geri mi gittik!
Biz kim olduğumuzu unuttuk be emmioğlu.
Yaban elde hemen tanışıp kaynaşır’idik;
Acı soğan ile kuru ekmeği bölüşür’idik,
birlikte ağlayıp birlikte güler’idik;
Şimdi bacı gardaş düşman olduk emmioğlu.
Ayıptır söylemesi herkes kuyu kazıyor;
Nimet çok geldi yiyip-yiyip de azıyor!
İnsanlar cin olmadan adam çarpıyor;
Hakkı hukuku unuttuk be dayıoğlu.
Herkes neşrediyor ne yiyip içtiğini
Bebeler kendisi giyiyor kendi seçtiğini
Cılız diye köylü bile biçmiyor ektiğini
Biz Rahman'a şükrü unuttuk be emmioğlu.
İnsan onuru satılık bir paket makarnaya!
Reçberimin yüzü yok! Gidemiyor tarlaya;
Sümüklü bu ne iğrenç bir şey diyorlar bamyaya
Biz kaderi kısmeti unuttuk be halaoğlu.
Abdest'i namazı -niyazı askıya aldık,
Kur'an-ı torbalayıp duvara astık;
Oruç'u zekat’ı kazaya sefere saydık:
Biz dini İslam-ı da unuttuk be emmioğlu.
Hiç saygı kalmadı ana ile babaya!
Çok menfaatler girdi gardaş ile araya,
damlar da yatar iken sımaz olduk saraya;
Biz aile bağlarını da kopardık be emmioğlu.
Nacizane birazcık dukundum gönül telinize.
Bir çareyim sığınmak istedim merhametinize.
Kul Okyay inanın muhtaç tatlı dilinize.
Biz sevgiyi, saygıyı da mı unuttuk be emmioğlu?
Hanifi OKYAY 27,03,2013 /14:30
Hanifi OKYAY
