Fecr Zikriyatı
-1-
Mahcup bir güfte asılı fecre
Deniz kayalıklara vuruyor kendini
Aşüfte gül soyunuyor dikenlerinden
Hatıraları kemiriyor zaman
Birazdan kader denen gardiyan
Tutup kulaklarımdan beni
peşkeş çekecek hayata
-2-
Teselliler uyuşturmuyor neşter yaralarını
Gülüşmeler sönümleniyor zamanın sinesinde
Çığlık çığlığa bir sessizlik
İsyan vakti lâkin
Beynin gri hücreleri bile yasaklı
Kendi yankısında boğuluyor hayat
-3-
Dudaklarım dualar serpiyor geceye
Korkmak ve umut etmek
Kaderle güreşmektir hayat
Alt alta üst üste
Ben yenilmeye doymayan pehlivanım
Baştan olsun derim her seferinde
-4-
Tütsülenmiş anılar zulamda
Müebbet hapsolmuşum hayata
Beynimde ezeli bir doğum sancısı
Yalanım yok ehlikeyifim
Bilerek bozdum pusulamı
Sızıyorum kendimden
Başlıyor gece gibi bende de
Yok oluşun acısı
Murat Halıcı
(Şiir Resitali Kitabımdan)
Murat HALICI Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Ben Şairim
Ben şairim.
Beşik kertmesiyim yalnızlığımla.
Nefesim hasret kokar.
Ben şairim.
Aşkı öğrenmedim yarin kucağında.
Çifte kavrulmuştur yüreğim,
aşk ocağında.
Gözyaşlarım bölüşür yüreğimi,
ve beynimi kelimeler.
Pencereler gözlerim gibi puslu.
Sağlam sandığım kalbimde bir korku.
Bilmiyorum cesurmuyum korkakmı.
Ya da zekimiyim aptalmı.
Hiçbir şeye sahip değilken her şeyi kaybetmeinin korkusu.
Ve havada hala teninin kokusu.
Ellerimde tütün,
Kalbimde zifir.
İçtiğim sigarada yatıştırmıyor artık sinir uçlarımı.
Hayatın kendisi unutturuyor hayatı.
Zaman dediğin ömür törpüsü.
Ve ben şairim
Kelimelerledir gülmemde ağlamamda.
Sen gittiğinden beri,
şafağı tutarım perçeminden,
sevişirim mor duvaklı dağlarla.
Beynimde bir sancı,
bıçak saplanmış gibi.
Ah bulamadığım cümle,
seni bir bulsam yari bulmuş gibi sevineceğim,
Ve o an,
yazdığım bütün şiirleri beynimden sileceğim.
Her köşe başında yok olan umut.
Fotoğrafların söndürmüyor, körüklüyor hasretimi.
Sen gittiğnden beri güzel kadın.
Ben kelimelere sığındım.
Merhametli olmasa da her biri.
Ve ben şairim,
Beşik kertmesiyim yalnızlığımla,
Nefesim hasret kokar.
Ve ben şairim,
aşkı öğrenmedim yarin kucağında.
Çifte kavrulmuştur yüreğim,
aşk ocağında.
Murat HALICI
(Tehlikeli Şiirler isimli kitabımdan)
Murat HALICI
Madam Petri
Ah Madam Petri!
Hiç bir yere tutunamayan sesinizde
Akıp gitti yine öfkeniz
Menekşeler tutarken köşe başlarını
Güneş sırmalı şalını toplamaya başlıyor yavaştan
Ve her şey sil baştan
Lille’de de aynıydı bu vakitler bulutların küskünlüğü
Ve siz yine yanlış yerlerinden tutup
Geçmişi geleceğe perçinlemekle meşguldünüz
Nezaketini bırakmıştı akşam üstü
Üstelik caddeler, sokaklar da size uymuştu
Bilmiyordu hiç kimse ne yükleniyordu limandan
Ve ne yüklediğini yaşadığı andan
Oysa ne kadar uğraşsak beceremezdik güller gibi ağlamayı
Ve ben acemiliğinize vermiştim Madam Petri
Yaşamak konusundaki
Ah Madam Petri!
Biriktirir mi eksiltir mi zaman bizi?
Ölçüyle verilmiyor ki hayat
İyiler önde, çürükler arkada oluyor çoğu zaman
Her gün ölüyor bir sonrakini doğururken
Günahlarının bedelini öder gibi
Ve biz kucağımızda buluyoruz yeni doğmuş bebeği
Mutluluk ipli bir kukla
İnanın mutlu olmazdı çöl, yağmura boğulsa.
Ah madam Petri!
Hayat hoşlanmaz eteklerinden çekiştirilmekten
Ya asıl esaretse
Kafeslerimizden öykündüğümüz gökyüzü?
S/aklanamayız ki kendimizden
Bulamayız da kendimizi
Ah Madam Petri
Ne kadarımızı bulmak istiyoruz ki?
Murat Halıcı
Murat HALICI
Valentina I
Sükutla demleniyorum çıldırasıya
Çoktan ölmüş notalar
Zaman kendini sokan akrep
Yalnızlık kendimi gösteren ayna
İpi kopan uçurtma gibi
Saklısın çocukluk gözyaşlarımda
Boş ver! Şerefine Valentina!
O kadar haklıydı ki herkes
Sonuna kadar haksız olmalıydık
Parmak izlerimiz olmalıydı
Her maktulün yakasında
Dişlerimizde öldürülen çocukların kanları…
Bizim için çalmalıydı idam çanları
Boş ver! Şerefine Valentina!
Onca masumun inadına
En günahkâr biz olmalıydık
Doğabildik mi hayatın kucağına?
Öğrenebildik mi yaşamayı hala?
Bir daha gelseydik dünyaya
Yine bir günah olurduk en fazla
Fazla değil
Ah bir sevebilseydik!
Boş ver! Şerefine Valentina!
Murat Halıcı
Murat HALICI
