Bu Koca Şehir İstanbul
BU KOCA ŞEHİR İSTANBUL
İstanbul bu koca şehir
Yutuyor insanı amansızca
Direnmek istesende çaresiz
Duramıyorsun ayakta
Hiç bir güzelliği neşesi
Saflığı kalmamış besbelli
Bir sevgi bile bulamazsın
Dolaşsan bu koca şehirde
Hani o şâheser istanbul
Derlerdi ya taşı toprağı altın
Herkezi inadırırlar beni aldatamazlar
Yaşanan günler koca bir çile kahır
Şiirlerde romanlarda güzelliğinden bahsedilir
Tasını tarağını toplayan çıkarda gelir
Amaçları farklı yaşamaktır üstün olmaktır
Umduğunu bulamayanlar çok kötü yanılır
Hiç bir şeyin ağız tadını alamazsın
Yaşadığın topraklardaki kadar
Dert tükenmez hiç zulüm bitmez
İstanbul'da çektiğin yaşadığın kadar
Kurulmuş ihtişamlı yerlerde kutlar sofrası
Safları garibanları içine çeker bekler tuzakları
Vurduları zaman öyle bir vurularki acımaksızın
Feleğin şaşar kalır hem vallahi hem billahi
Bence dostlukların yaşaması candan önemli
Ne görkemli olsun istemem nede fantazi
Sen ben o öteki olursa korkmadan yürekli
Hiç kimseyi ezmeler yıkamazlar inanki
İstanbul şimdi bir beton yığını olmuş
Görkemliliği güzelliği bitmiş yok olmuş
İstanbul'da yaşamak çok büyük sabırmış
Gelende gidende rezilliği görmüş şaşırmış
Nafiz YILMAZ
Nafiz YILMAZ Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Atatürk'le Varız
ATATÜRK’LE VARIZ
Kolay kazanılmadı bin bir zorlukla bu ülke
Kanla yoklukla gözyaşları ile kuruldu
Kahramanlar Koçyiğitler pehlivanlar vuruldu
Ceddimizi sayar anarız ATATÜRK’LE varız
XXX
Şehit oldular düştüler korkusuzca toprağın bağrına
Kefensiz duasız yatıyorlar vatanlarının uğruna
Bir ülke bıraktılar bağımsız yaşamak için yarına
Bizler yaşıyoruz beraberlikle ATATÜRK'LE varız
XXX
Şanlı bitmez destanlar ölümsüzce yazıldı
Yedi düvele karşı konuldu kökü bile kazındı
Bütün dünya hayretle baktı bundan ders aldı
Yarınlar için kararlıyız ATATÜRK'LE varız
XXX
Genç nesil bilsin inansın korusun bu değeri
Anlasın geleceğini unutmasın asla geçmişini
Sahipsiz çıksın bırakmasın toprağını milletini
Birleştik can siper hane ATATÜRK'LE varız
XXX
Cumhuriyettir bize bırakılan tek büyük miras
Melunlara kahpelerin sonu bilinsin ki infaz
Ey ulus çiğnetme geleceğini tutma kara yas
Ölüm yazılsa da arlımıza ATATÜRK'LE varız
XXX
Bağlıyız yürekle canla yüce komutanın emrinde
Baş eğmeyiz hiç bir namerde ne de hain devlete
Düşürürlerse bizi acımadan gaflet'e ve de ihanete
Bileği bükülmez halkız ATATÜRK'LE varız
XXX
Yılmayız korkmayız üstümüze çökse de karabasanlar
Unutulur mu Çanakkale de tarihini şerefle yazanlar
Nahoş bir gecenin karanlığında yıldız gibi parlayanlar
İlham saçtılar yüreğimize ATATÜRK’LE varız
XXX
Yılmaz’ım bedenimizde kalmasa da bir damla kan
Ölelim bu uğurda yeter ki dönmeyelim yaşasın vatan
İçerimizden eksilmez görürüz kudretle şahlanan iman
TÜRK MİLLETİYİZ EZİLMEYİZ ATATÜRK’LE VARIZ
Nafiz YILMAZ
Nafiz YILMAZ
Diyetini Ödettiler
DİYETİNİ ÖDETTİLER
Sefaletin diz boyu yaşandığı zamandayız
İyiliklerin yok edilip kötülüklere yer açıldığı
Sözün kıl kadar değerinin olmadığı
Küfrün sevap doğruluğun mubah sayıldığı
Başımızda dönen türlü belalar
Yaşam boyu çekilen kahır işkenceleri
Yok ki; eşim dostum can yoldaşım seninle düşmanlığım
Bir alıp veremediğim nedir bu hiddet tavırları
Nedir, aramıza sokulan kardeşlik kavgaları
Diyetini ödettiler, hesabımızı bir kuruşa kestiler
İnsan varlığı gözüyle görmeden umursamazcasına
Şöyle bir hatırlıyorum da, bundan yirmi yıl öncesinde
Bir dilim ekmeği paylaşmak bir yudum suyu beraber içmek varken
Zalimlerin katmerlice türediği cellâtların çoğalarak baş kestiği
Daha düne kadar esamisi okunmayan varlığı bile hissedilmeyen
Haydutlar eşkıyalar kan kusasıcalar
Ömrü harap olasıcalar sürüneniceler kodoşlar sarmış dört bir yanı
Diyetini ödettiler, çaresizliğimizin emeğimizin
Arın teri döktüğümüz göz nuru ile işlediğimiz
Gece gündüz çalışarak bir yavan kuru aş'a muhtaç
Perişan ser sefil bir köşeye itilmiş
Yoksulluğun duygularla karışan gözyaşı damlalarında
Diyetini ödettiler, haklarımızı gasp ettiler çalarak yok sayarak
Onlar, zevkle sefayla saltanatla utanmadan gezerlerken
Lüks gazinolarda galeryalarda tatil köylerinde
Onlar, fakir halk'a belini büken taşınmaz yükün bedelini ödettiler
Nafiz YILMAZ
Nafiz YILMAZ
Anne Yüreği
ANNE YÜREĞİ
Dokuz ay karında
Kim gezdirdi
Ak sütünü esirgemeden
Helaliyle kim verdi
Ben uyurdum derin derin
O sıcaklığımı hissederdi
Anne yüreği taş değil
Annem bana muhtaç değil
Dün gece yine
Gördüm rüyamda
Titredim uyandım
Terledim bir anda
Gözlerim dolu dolu oldu
Şişti ağlamaktan
Anne yüreği taş değil
Annem bana muhtaç değil
Ben yalnızlığımı düşündüm
Onu aradım hep yanımda
Hayali geldi gözlerime
Aradım bulamadım yok idi
Göçüp gitmişti fani alemden
Anne yüreği taş değil
Annem bana muhtaç değil
Bir parçam canım kanım
Topraklarla kuçaklaştı
Ben varlığını arar durur iken
Annem benden uzaklaştı
Okuyorum kabrinde
Vardığımda her zaman Fatiha
Akıyor her damla göz yaşlarım
Karışıyor kara toprağa
Anne yüreği taç değil
Annem bana muhtaç değil
Nafiz YILMAZ
Nafiz YILMAZ
