Ben Yine Sus Pus...
Hafif hafif...Tane tane kar yağarken
Şubat soğuğunda;
Onun yolunu gözlüyorum.
Onun sokağında, O'nu bekliyorum.
Köhne sokak lambalarının ışığında
Zemheri ayazında, yolunu gözlüyorum,
Belki beni affeder diye.
Elimdeki beyaz orkideler
Soğuktan çoktan donmaya başladı bile.
Varsın donsun!...Benim aşkım var!
Ben aşığım!...Aşkım içimi ısıtır!
Diye diye, kendi kendimi avutuyorum.
Kar ve ayaz şiddetlendi.
Soğuktan ellerimi hissetmiyorum artık.
Dakikalar durdu duracak...
Yelkovan, akrepe sesleniyor;
Gelen giden var mı! diye.
Yok...yok...Gelen de yok giden de....
Tam gidiyordum ki...
Bir ayak sesi geldi....
Oh be! .Nihayet!.Geldi! dedim. Kendi kendime....
Ona sevdiğimi haykırabilirim! artık.
Ona; Gitme! Beni terketme! diyebilirim.
Derken...Diyeceğimi beklerken... .
Yanımdan....Yüzüme bile bakmadan..
Beni hiç umursamadan
Çekti ve gitti...
Ah! Ahhh! Yüreğime yine söz geçiremedim..
Gelmedi. Sevdiğim yine gelmedi...
Gelmedi. Sevdiceğim yine gelmedi...
Ben yine yalnız...Yine biçareyim...
Ben yine sus pus....Yine avareyim...
06 Şubat Pazar...
Sarıoğlan...
Muş...
Şenol KARA Şiirleri
Henüz Yorum Yazılmamış.
İlk Yorumu Siz Yazabilirsiniz.
Sen Ve Ben
Aynı bedende can olup, canına canan olan tüm aşıklara hitaben kaleme aldığım hece şiirimi siz değerli şiir dostlarıma ithaf etmek beni dün olduğu gibi bugünde onore edecektir...
SEN VE BEN
Leyla vü Mecnun gibi, aşıkların izin de
Şarkılara filmlere, konu olduk Sen ve Ben
Hastalıkta sağlıkta, diyenlerin sözün de
Filizlenmiş aşklara, orman olduk Sen ve Ben.
"Cicim ayları bunlar!"derken, yuvamız doldu
Peygamber sünnetiyle iki kızımız oldu
Hasret çeke çeke ömrümüz sararıp soldu
Sevgiliye koşana, ferman olduk Sen ve Ben.
Mutsuz aşklar sevgiyle, akar coşkun selinde
Hatıralar saklı hep, ince bir saç telinde
Diyar diyar gezdik biz, sevdaların elinde
Kanayan yaralara, derman olduk Sen ve Ben
SARIOĞLAN "Sevgilim!" der, söz aramız da
Soğuktan buz tutsak da, yaz aramız da
Kızıla çalan kül olsak da, köz aramız da
Sararan başaklara, harman olduk Sen ve Ben
Kaleme Alan Şair SARIOĞLAN
04 Aralık 2022
Soğuk bir Muş ilinden sıcacık duygularla...
Şenol KARA
Ömrüm Sana Emanet
İlişkimiz anlayış, öz güvenle kurulsun
Gönlümü almayı bil, ömrüm sana emanet
Bazı sert ayrılıklar, anlayışla durulsun
Gönlümü almayı bil, ömrüm sana emanet.
Kavga edelim diye, yoktan yere kaş çatma
Ufacık bir sorundan, balıma zehir katma
Fitne fesatçılara, yuvamızı hiç satma
Gönlümü almayı bil, ömrüm sana emanet.
Yuva yapmak çok zordur, temeli sağlam olsun
Güven ateşteki kor, yanmadan aşkla dolsun
Sarıoğlanın aşkı, ahirette son bulsun
Gönlümü almayı bil, ömrüm sana emanet.
Derdimin dermanını, hep sende bulacağım
Ayrı gayrı günlerde, hep senin olacağım
Sensiz geçen her günde, sararıp solacağım
Gönlümü almayı bil, ömrüm sana emanet.
SARIOĞLAN
02 Ocak 2022
Muş ilinde karlı bir pazar akşamından...
Şenol KARA
Huzur Bu Işte
HUZUR BU İŞTE...
Saat 04.30
Gün doğumuna daha çok var.
Tık...Tık... Tak...Tak...Diye bir ses.
Kulağımı acı acı tırmalıyor.
Bu ses de neyin nesi!
Dedim! kendi kendime.
Bir baktım ki!
Gaz lambasının puslu ışığında,
bastonu elinde
hayatın izleri yüzünde
Aksakallı dedem.
O masum duruşu ve tatlı gülümsemesiyle;
" Hadi yavrum...Hadi aslanım..
Kalkıver...Bak hava ışıyor....
Koyunlar kuzular aç kalacak...
Hadi yavrum...Hadi!"
diyerek seslendi.
Kalkmaya gayret ettim.
Ama nerde!
Sabah uykusundan kimin kalktığı görülmüş!
Hele hele bu saatte...
Hemen kendimi sıcacık yatağıma geri attım. Olmadı! Olmadı be! Bir türlü kalkamadım!
Oh be! Dedem gitti! diye sevindim.
Beş dakka oldu olmadı...
Yine aynı ses...Tık...Tık...Tak.. Tak...
Yine dedem...Yine geldi.
Dedemin ne günahı vardı ki!
Benim onu yormaya ne hakkım vardı!
Hemen yatağımdan fırladım.
Koyunları kuzularından ayırıp çıktım evden.
Tabi çoban köpeğim Çarşafı unutmadan...
Yerler ıslak....Otlar ıslak...
Koyunlar koşuyor...Kozalak kovalıyor.
Yetişmek ne mümkün.
Düşe kalka gidiyorum peşlerinden...
Sırılsıklam oldum...
Şükürler olsun! Rabbime.
Nihayet güneş doğdu.
Ne güzel bir doğa....
Oooohhhh! ooooohhh! deyip
Nefes aldım havayı içime çeke çeke...
Nihayet koyunlar da koşmayı bıraktı...
Ne de olsa karınları doymuştu....
Ben de kuru bir yer buldum...
Oracığa kıvrıldım durdum.
Ohhhh! Dunya varmış be!
Güneşte vuruyor yüzüme artık.
Allah' tan daha ne isteyim..
Huzur bu işte...Stres yok...Gürültü yok...
Bağıran yok...Çağıran yok...
Ben...Çarşaf ve koyunlarım..
Bir de kavalım...
Aldım kavalımı başladım çalmaya...
'Dağlar seni delik delik, delerim delerim.
Kalbur alır toprağını elerim elerim.
aman aman...Dumanlı dağlar."
Genç Kaleminiz
Şenol KARA
19 Ekim 2021 Muş
Şenol KARA
