Öğretmenım Sen Öğretmeseydin Şiiri

Öğretmenım Sen Öğretmeseydin Şiiri | Gonca Gül Öztürk

Öğretmenım Sen Öğretmeseydin

öğretmenim sen öğretmeseydin
nasıl bilirdim okumayı yazmayı
nasıl bilirdim carpmayı toplamayı
nasıl yapardım bölmeyi cıkarmayı
öğretmenim sen öğretmeseydin

öğretmenim sen öğretmeseydin
nasıl iyi geçinirdim arkadaşlarımla
nasıl öğrenirdim temizliği
nasıl bilirdim matamatiği türkçeyi
öğretmenim sen öğretmeseydin
bilemezdim ki hiç bir şeyi


Gonca Gül Öztürk
Kütahya barbaros ilköğretim okulu
7/a sınıfı

Gonca Gül Öztürk

Öğretmenım Sen Öğretmeseydin Gonca Gül Öztürk 24 kasım şiirleri öğretmenler günü şiirleri öğrenci şiirleri eğitici şiirler öğretici şiirler okul şiirleri şiir

O Bir Öğretmen

Râb’bin “oku!” emrinin
Gereğini yapan o
Okumayı-yazmayı
Öğreten bir derviş o!

Hep çalışkan olmayı
Büyükleri saymayı
Küçükleri sevmeyi
Yaratılmış her şeyi
Sevmeyi öğreten o!

Kurallara uymayı
Birlikte yaşamayı
Çevreyi korumayı
Doğru sözlü olmayı
Çocuğa öğreten o!

Kara tahta başında
Ak düşerken saçına
Gönül kovanlarında
Petek ören arı 0!

Sevgiyle bal üreten
Öğrenen ve öğreten
Gönüller inşâ eden
Bir koca Yunus’tur o!

“Ne olursan.. .gel! “ diyen
Bizden bir şeyler öğren
“Sev kardeşim sev “diyen
Hazreti Mevlana o!

Hilal benim kaşımdır
Yıldızlarsa yaşımdır
Bağımsızlık aşkımdır
Bilim, ilk uğraşımdır

Cehalet düşmanımdır
Diyen Atatürk’tür o!

Ali Koç Elegeçmez
14 Şubat 2020

Ali Koç Elegeçmez

24 Kasım Öğretmenler Günü

A'dan başlar aydınlık,
Bir taş koyar bütün yapılarda temele öğretmen.
Soluğudur düşüncenin buğdaydan yalaza dek
Yeryüzünde ne varsa ondan gelmedir,
Yeryüzü ile el ele öğretmen

Göz gözdür o, uzakları görürüz
Ağızdır o, türkü söyleriz haykırırız günlerden.
Ulaşırız erdem üstüne, gelecekler üstüne biz hep
Çizer büyük değirmisini
Uç olur da gergele öğretmen.

Hey hey, burası bir dağ köyü, kurda kuşa

Bırakılmış göğün kıyısına bırakılmış
83 toprak ev, 83 acı duman,
Çoluğuyla, çocuğuyla 415 karanlık
Kurtulacağız, el ayak kurtulacağız,
Bir okul yapıla, bir gele öğretmen.

Bir ışık, bir ışık daha,
Gecelerin içindeki ejderlerle dövüşür
Nice istemeseler de, nice önleseler de,
Uyandırır toplumunu
İyiye, doğruya, güzele öğretmen.

Fazıl Hüsnü DAĞLARCA

Fazıl Hüsnü Dağlarca

Seninle Her Mevsim Bahar Öğretmenim

bir gün dersem ki, ben öğretmenim
kalemimin mürekkebi alın terindir.
vedalaşıp gidersem öğretmenim
unutmayı unuturum da, unutmadığım
kalbimdeki en güzel yerindir.


bir gün adımı soranda çocuklarım
kendimden önce senin adını söylerim
solmadan açabiliyorsa körpe tomurcuk,
uğrunda harcanır boncuk boncuk,
yine de bitmez öğretmenim var derim


güllerin güzelliğini göstermeden önce
gülşenin vurulduğu tebessümünü anlatırım
her zil çalışında önce sen gelirsin aklıma
senden incecik bir ışık gelir şiir şiir
ben susarım,yine sen konuşursun gönlünce.


bir gün dersem ki ben öğretmenim
sen güneş kadar uzakta bile olsan
her bakışımda gülümseyişini görürüm
ışıksız açmazmış çiçek,gelmezmiş bahar
inan seninle her mevsim bahar öğretmenim.

EMİNE ERÜSTÜN

Dünyanın Bütün Çiçeklerini

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Bütün çiçekleri getirin buraya,
Öğrencilerimi getirin, getirin buraya,
Kaya diplerinde açmış çiğdemlere benzer
Bütün köy çocuklarını getirin buraya,
Son bir ders vereceğim onlara,
Son şarkımı söyleyeceğim,
Getirin, getirin? ve sonra öleceğim.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Kır ve dağ çiçeklerini istiyorum.
Kaderleri bana benzeyen,
Yalnızlıkta açarlar, kimse bilmez onları,
Geniş ovalarda kaybolur kokuları?
Yurdumun sevgili ve adsız çiçekleri,
Hepinizi, hepinizi istiyorum, gelin görün beni,
Toprağı nasıl örterseniz öylece örtün beni.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Ben bir köy öğretmeniyim, bahçıvanım,
Ben bir bahçe suluyorum gönlümde,
Kimse bilmez, kimse anlamaz dilimden
Ne güller fışkırır çilelerinde,
Kandır, hayattır, emektir benim güllerim
Korkmadım, korkmuyorum ölümden,
Siz çiçek getirin yalnız, çiçek getirin.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
En güzellerini saymadım çiçeklerin,
Çocukları, öğrencilerimi istiyorum
Yalnız ve çileli hayatımın çiçeklerini,
Köy okullarında açan, gizli ve sessiz,
O bakımsız ama kokusu eşsiz çiçek.
Kimse bilmeyecek seni, beni kimse bilmeyecek
Seni, beni yalnızlık örtecek, yalnızlık örtecek.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Okulun duvarı çöktü altında kaldım,
Ama ben dünya üstündeyim, toprakta.
Yaz kış bir şey söyleyen sonsuz toprakta,
Çile çektim, yalnız kaldım, ama yaşadım.
Yurdumun çiçeklenmesi için, daima yaşadım,
Bilir bunu bahçeler, kayalar, köyler bilir.
Şimdi ustum, örtün beni, yatırın buraya,

Dünyanın bütün çiçeklerini getirin buraya.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Afyon ovasında açan haşhaş çiçeklerini,
Bacımın suladığı fesleğenleri,
Köy çiçeklerinin hepsini, hepsini,
Avluların pembe entarili hatmisini,
Çoban yastığını, peygamber çiçeğini de unutmayın,
Aman Isparta güllerini de unutmayın,
Hepsini, hepsini bir anda koklamak istiyorum
Getirin, dünyanın bütün çiçeklerini istiyorum.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Baharda Polatlı kırlarında açan,
Güz geldi mi Kop dağına göçen,
Yürükler yaylasında, Toroslarda eğleşen,
Muş ovasından, Ağrı eteğinden,
Gücenmesin, bütün yurt bahçelerinden
Çiçek getirin, örtün beni,
Eğin türkülerinin içine gömün beni.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Ben mezarsız yaşamayı diliyorum,
Ölmemek istiyorum, yaşamak istiyorum,
Yetiştirdiğim bahçe yarıda kalmasın,
Tarumar olmasın istiyorum, perişan olmasın,
Beni bilse bilse çiçekler bilir dostlarım,
Niçin yaşadığımı ben onlara söyledim,
Çiçeklerde açar benim gizli arzularım.

Ceyhun Atuf KANSU

Ceyhun Atuf KANSU